ΦΤΑΣΑΜΕ (ΠΙΑ) ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ «ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗΣ»

Η Μεταπολίτευση αποτελεί μακράν τη λαμπρότερη περίοδο της νεότερης Ελλάδος μαζί, βεβαίως, με την εθνική εξόρμηση των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-13 και το έπος του ’40. Οσοι αμφιβάλλουν ή τη λοιδορούν με απερίσκεπτη επιπολαιότητα ας θυμηθούν απλώς ότι ποτέ άλλοτε το νεότερο ελληνικό κράτος δεν έζησε 40 συνεχή έτη δίχως πραξικοπήματα, διχασμούς, εμφυλίους και καταστροφές. Ποτέ στο παρελθόν το όποιο πολίτευμά μας δεν λειτούργησε τόσο υποδειγματικά όσο μετά την πτώση της χούντας. Ποτέ πριν από το 1974 οι συνταγματικές ελευθερίες και οι θεσμοί του κράτους δικαίου δεν λειτούργησαν τόσο αποτελεσματικά και απαραβίαστα όσο έπειτα από αυτό. Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει για τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών.
Σε αυτό το κάτι παραπάνω από το ένα τέταρτο του νεότερου κρατικού βίου μας το βιοτικό επίπεδο όλων εκτοξεύτηκε κατά τρόπο που μας έκανε άλλη χώρα και άλλη κοινωνία. Τι συνέβη, όμως, και όλες αυτές οι ευτυχείς συγκυρίες οδήγησαν στην τραγωδία των Μνημονίων;

Επιχειρώντας μια συνοπτική αναδρομή, θα διαπιστώσουμε ότι το ευρωπαϊκό πλαίσιο, μέσα στο οποίο λειτουργήσαμε, αντί να απελευθερώσει τις θετικές δυνάμεις και δυνατότητές μας, προσαρμόζοντάς μας στη διεθνή πραγματικότητα, τροφοδότησε την «εθνική αυταπάτη» μας. Φυσικά, με την ευθύνη όλων ανεξαιρέτως των ηγεσιών μας.

Αυτή η «αυταπάτη» συνίσταται στην ιδεοληψία ότι «μπορείς να ζεις εκτός του κόσμου τούτου, με το δικό σου χαβά και με δανεικά εσαεί». Πώς γιγαντώθηκε; Το περιγράφει ακριβώς ο Δ. Σαββόπουλος στο «Εμείς του ’60». Η «σοσιαλμανία» των πρώτων κυβερνήσεων μετά το ’74 δημιούργησε τις βάσεις για τον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό που θα ακολουθούσε. Η «αλλαγή» στην αγωνία της να αναδιανείμει τον πλούτο αποτελείωσε όσον είχε απομείνει με τη συνδρομή «επαγγελματιών συνδικαλιστών» και κατέληξε να μοιράζει τις επιδοτήσεις από τα προγράμματα της ΕΟΚ για να μπετονάρει την εκλογική βάση της. Ετσι οδηγηθήκαμε στο ελληνικό παράδοξο, η «εκσυγχρονιστική σοσιαλδημοκρατία» να αποτελέσει τη «μήτρα» πάσης μίζας και διαπλοκής!
Η καταστροφή είχε δρομολογηθεί και ας χρυσωνόταν το χάπι πότε με τους Ολυμπιακούς της Αθήνας και πότε με το Euro της Πορτογαλίας.

Οι πολιτικοί και φυσικοί κληρονόμοι των εμβληματικών προσωπικοτήτων της Μεταπολίτευσης αποδεικνύονταν, ως αναμενόταν, τραγικά υποδεέστεροι των προκατόχων τους, για να την αποτρέψουν. Κάπως έτσι φτάσαμε στο… Καστελόριζο! Πέντε χρόνια μετά, ιδίως το τελευταίο εξάμηνο, ανακαλύψαμε ότι είχε και παρακάτω ο «πάτος» που πιάσαμε με τον «ποδηλάτη-οδηγό του κανό» στο ακριτικό νησί.

Μας… ξενάγησε «μια αλλήθωρη νεολαία, μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική». Γέννημα θρέμμα και αυτή εκείνου του κομματιού της Αριστεράς που, αφού η Ιστορία δεν εξελίχτηκε όπως ήθελε, αποφάσισε -ταυτοχρόνως και σχιζοφρενώς- από τη μία να αποδομεί την κοινωνία στην οποία ζει και από την άλλη να τα χοντροκονομάει μέσα σ’ αυτή.

Κάπως έτσι, τώρα πια που κανείς δεν μπορεί να δηλώνει «αθώος του αίματος», κλείνει ο κύκλος της εθνικής μας αυταπάτης. Οι επικείμενες εκλογές θα επισφραγίσουν το τέλος. Οποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, τίποτε πλέον δεν είναι το ίδιο. Τίποτε δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τους όρους που πορευτήκαμε έως σήμερα. Κανένας δεν μπορεί να μείνει ο ίδιος μπροστά σε αυτά που ψηφίστηκαν. Δεν υπάρχει χαλί για να χωρέσει από κάτω τα μεγάλα ζητήματά μας. Θα τα αντιμετωπίσουμε, θέλουμε δεν θέλουμε. Αδοξο τέλος, από το «ραντεβού με την Ιστορία» στο ραντεβού με την… πραγματικότητα. Εκτός από τις καλύτερες «οικογένειές» της, όμως, συμβαίνει και στους «πρίγκιπες» της πολιτικής!

Γιώργος Κ. Στράτος

{{-PCOUNT-}}12{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα