Τι με συγκλόνισε στο «ορόσημο» 2015

Τον Ιούλιο, όταν παίχτηκε κυριολεκτικά η ύπαρξη του έθνους

H γενιά μας «τράκαρε» με την Ιστορία τη χρονιά που φεύγει. Θα χρειαστεί να περάσουν χρόνια για να σβήσουν από τη μνήμη μας τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που ζήσαμε το καλοκαίρι. Και αν δεν είχαν παρέμβει οι δυνάμεις της λογικής για να επαναφέρουν τον Τσίπρα στα συγκαλά του, τότε, ναι, ο φετινός Ιούλιος είχε προδιαγραφές εθνικής τραγωδίας τύπου 1974.

Μέσα σε λίγα 24ωρα παίχτηκε ολόκληρη η ύπαρξη του έθνους, η θέση του στον πολιτισμένο κόσμο. Τώρα που πέρασε ο καιρός και ο κίνδυνος θεωρητικά εκλείπει, θέλω να μοιραστώ μαζί σας τρία περιστατικά εκείνου του μήνα. Θέλω να είναι καταγεγραμμένα για λόγους ας πούμε ιστορικούς – η μνήμη, άλλωστε, όσο μεγαλώνουμε, εξασθενεί, αδυνατίζει, αφαιρεί, διαγράφει.

Το πρώτο μεγάλο σοκ, που μου δημιούργησε την πεποίθηση ότι η Ελλάδα είναι στα πρόθυρα της καταστροφής, έλαβε χώρα το βράδυ του δημοψηφίσματος στον Alpha, σε μια συζήτηση που συντόνιζε η Ελλη Στάη. Πίστευα ότι τα είχα δει όλα βλέποντας τον νυν υπουργό Κοινωνικής Ασφάλισης Γιώργο Κατρούγκαλο να χτυπά με μανία το χέρι του πάνω στο τραπέζι και να απειλεί τη συντονίστρια ότι «θα ληφθούν μέτρα κατά των τηλεοράσεων» επειδή είχαν ταχθεί υπέρ του «Ναι». Ετριβα τα μάτια μου όταν τον έβλεπα να κάνει, σαν σχολιαρόπαιδο, «χάι-φάιβ» με τον Σπίρτζη. Τα είχα δει, όμως, όλα;

Η βραδιά επεφύλασσε κι άλλες εκπλήξεις. Κάποια στιγμή κάθισε δίπλα μου στο πάνελ ο τότε υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Λαφαζάνης. Εσκυψε στο αυτί μου -ο «αέρας» έπαιζε βίντεο με δηλώσεις της Μέρκελ- και είπε σ’ εμένα και σε μια συνάδελφό μου: «Πώς κάνετε έτσι; Και τι θα πάθουμε αν πάμε στη δραχμή; Σε πέντε χρόνια η Ελλάδα θα είναι άλλη χώρα»! Και πρόσθεσε κοιτάζοντας τη Μέρκελ στο μόνιτορ: «Ευρωπαίοι! Μ…..ες!» Είχα και έχω πολύ καλά προσωπικά αισθήματα για τον Λαφαζάνη – έντιμος άνθρωπος. Αλλά εκείνη τη βραδιά με έπιασε ανατριχίλα για την ελαφρότητά του. Αισθάνθηκα πραξικόπημα. Σχεδόν πίστεψα ότι και ο Τσίπρας ήταν στο κόλπο -που μέχρις ενός σημείου ήταν- και η πρώτη λέξη που μου ήρθε ακούγοντάς τον ήταν «τετέλεσται». Πού να ήξερα ότι, από την ημέρα εκείνη, είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το τρίτο Μνημόνιο. Τρεις ημέρες μετά το δημοψήφισμα, επικοινώνησα με άλλον κορυφαίο υπουργό, με αντικείμενο αμφίσημες δηλώσεις που είχε κάνει για εθνικό θέμα.

«Εχουμε ημέρες για να διαπραγματευτούμε έως τις 20 Ιουλίου, που λήγει το ομόλογο της ΕΚΤ!» μου είπε αμέριμνος, ενώ μέσα από τα σύρματα της τηλεφωνικής γραμμής έφτανε στα αυτιά μου η φωνή του Μπιθικώτση από το ραδιόφωνο: «Ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα, βρε ζωή»… Ηταν πρωτόγνωρο συναίσθημα η αίσθηση της αμεριμνησίας του. Σκέφτηκα ότι ο στίχος θα μπορούσε να συμπληρωθεί με το «Ρίξε μια ζαριά καλή για την Ελλάδα» και κατέβασα το ακουστικό… Παραδόξως, αυτή είναι η ευχή και για φέτος: Μια ζαριά καλή…

Μανώλης Κοττάκης

{{-PCOUNT-}}12{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα