Το παζλ της ντροπής (στα νοσοκομεία) που άρχισε να δημιουργείται σιγά σιγά τα τελευταία έξι (μνημονιακά) χρόνια
Από τον
Κώστα Σαλαμούρα
Με συνεχείς καταγγελίες η Πανελλήνια Ομοσπονδία των Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία περιγράφει την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Δημόσια Υγεία στα χρόνια των συνεχών μνημονίων και της άγριας λιτότητας. Κατάσταση που αν η μοίρα δεν γράψει σε κάποιον να βρεθεί σε ένα από αυτά, όχι ως απλός επισκέπτης άλλα ως άμεσα εμπλεκόμενος (ασθενής ή συνοδός), δεν μπορεί να διανοηθεί το μέγεθος της καταστροφής που έχει συντελεστεί. Ειδικά στις εφημερίες ο συνοδός πρέπει να είναι άνεργος ή αδειούχος από τη δουλεία του, να έχει καλή φυσική κατάσταση και ο ασθενής να διαθέτει μπόλικη τύχη. Τα πράγματα για τον τελευταίο γίνονται ακόμα πιο δύσκολα αν, εκτός των άλλων, έχει την ατυχία να μη συνοδεύεται.
Εξαντλημένοι και κακοπληρωμένοι γιατροί που αναγκάζονται να αποφασίζουν για τη ζωή των συνανθρώπων τους έχοντας δουλέψει για πάνω από (συνεχείς) 30 ώρες και παράλληλα σε αρκετές περιπτώσεις κάνουν και τη δουλειά του κλητήρα, ένας ή δύο τραυματιοφορείς που πρέπει να καλύψουν όλα τα περιστατικά, λίγες νοσοκόμες και ελάχιστοι υπάλληλοι που καλούνται να διεκπεραιώσουν τον καταιγισμό των απαιτούμενων εγγράφων και παράλληλα να ακούν και τις διαμαρτυρίες των συνοδών που τρέχουν να προλάβουν τα πάντα συνθέτουν το παζλ της ντροπής που άρχισε να δημιουργείται σιγά σιγά μετά το 2010. Στο κομμάτι της νοσηλείας τα πράγματα είναι εξίσου τραγικά, καθώς οι συγγενείς είναι αναγκασμένοι (αφού οι νοσηλευτές είναι πλέον ελάχιστοι) είτε να κάνουν βάρδιες για να βρίσκονται στο πλευρό των ανθρώπων τους είτε να χρυσοπληρώνουν αποκλειστικές νοσοκόμες. Παράλληλα πρέπει να διαθέτουν και γεμάτο πορτοφόλι αφού (εκτός των αποκλειστικών) αναγκάζονται να αγοράζουν από σύριγγες και πάπιες μέχρι ουροσυλλέκτες και άλλα είδη!
Κυπελλάκι του καφέ αντί για αποστειρωμένο ουροσυλλέκτη!
Νοσοκομείο Κορίνθου, ώρα 18.00, μια καθημερινή: Στο προαύλιο φτάνει ένα Ι.Χ. Ο οδηγός μεταφέρει έναν ηλικιωμένο. Σταματά μπροστά στην είσοδο, ανοίγει την πόρτα, βγαίνει, παίρνει ένα καροτσάκι μεταφοράς και οδηγεί τον ηλικιωμένο (που έχει συμπτώματα δύσπνοιας) προς τα επείγοντα. Οι δύο άνδρες της ιδιωτικής εταιρίας φύλαξης τον κοιτούν και του λένε να κάνει γρήγορα γιατί πρέπει να πάρει το αυτοκίνητο. Ο άνδρας αφήνει στην είσοδο του παθολογικού τον ηλικιωμένο και γυρίζει να βγάλει έξω από το νοσοκομείο το αυτοκίνητό του.
Παρκάρει και γυρίζει στα επείγοντα. Μπαίνει στο παθολογικό ιατρείο, όπου υπάρχουν τρεις γιατροί (μάλλον ειδικευόμενοι) οι οποίοι ήδη εξετάζουν έναν άλλον ασθενή. Εξηγεί τον λόγο της επίσκεψης. Οι γιατροί αναλαμβάνουν αμέσως δράση. Σε περίπου 15 λεπτά έχουν ήδη κάνει τις απαραίτητες προκαταρκτικές εξετάσεις και φωνάζουν τον τραυματιοφορέα να μεταφέρει τον ασθενή στο ακτινολογικό. Σε πέντε λεπτά έχει επιστρέψει στο εξεταστήριο. Οι γιατροί αποφασίζουν εισαγωγή και ύστερα από δέκα λεπτά βρίσκεται ήδη σε τρίκλινο δωμάτιο στο οποίο έχει στριμωχθεί και ένα τέταρτο κρεβάτι. Λίγο αργότερα, στο δωμάτιο μπαίνει μια νοσοκόμα, η οποία κρατά ένα πλαστικό κυπελλάκι για καφέ. «Παππού, το πρωί να ουρήσεις εδώ, για να σου κάνουμε εξέταση ούρων» του λέει.
«Μα, δεν είναι επικίνδυνο να κολλήσει μικρόβιο όλο το βράδυ το κυπελλάκι;» ρωτά ο συνοδός.
«Τι να κάνουμε, κύριε, δεν έχουμε αποστειρωμένα» απαντά η νοσοκόμα!!!
Ο άνδρας φεύγει, πηγαίνει στο φαρμακείο, απέναντι από το νοσοκομείο, αγοράζει έναν ουροσυλλέκτη και επιστρέφει.
Χωρις τραυματιοφορείς, καροτσάκια μεταφοράς, γιατρούς και… πάρκινγκ!
Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, ώρα 22.00, ημέρα γενικής εφημερίας: Ενα αυτοκίνητο μπαίνει κορνάροντας δαιμονισμένα και σταματά μπροστά στην είσοδο των επειγόντων περιστατικών. Στο τιμόνι ένας άνδρας και δίπλα του μια γυναίκα σε ημιλιπόθυμη κατάσταση.
Ο άνδρας βγαίνει από το αυτοκίνητο και ψάχνει να βρει έναν τραυματιοφορέα. Κοιτάζει απεγνωσμένα δεξιά και αριστερά. Μάταιος κόπος. Δεν υπάρχει κανείς. Από πίσω σταματά ένα ασθενοφόρο και πίσω από αυτό άλλο ένα Ι.Χ. Ο οδηγός του δεύτερου Ι.Χ., την ώρα που οι τραυματιοφορείς του ασθενοφόρου μεταφέρουν με το φορείο τον ασθενή, τους κορνάρει γιατί θέλει να πλησιάσει την είσοδο.
Ο πρώτος οδηγός ακόμα ψάχνει κάποιον να μεταφέρει τον ασθενή του. Στην απόγνωσή του ζητά βοήθεια από τους τραυματιοφορείς του ασθενοφόρου.
«Βρείτε ένα αναπηρικό καροτσάκι, κύριε» είναι η απάντηση.
«Αναπηρικό καροτσάκι, μα δεν υπάρχει» ψελλίζει, τη στιγμή που οι τραυματιοφορείς χάνονται στην είσοδο.
Ο οδηγός του άλλου Ι.Χ. συνεχίζει να κορνάρει. «Τι κάνεις, ρε φίλε, εκεί; Τελείωνε θα πεθάνει ο πατέρας μου και θα έχεις κακά ξεμπερδέματα» φωνάζει στον άνδρα, ο οποίος μοιάζει σαν χαμένος.
Μη έχοντας άλλη επιλογή, μπαίνει στο αυτοκίνητό του και το μετακινεί δύο τρία μέτρα. Ξαναβγαίνει, ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού και προσπαθεί να βγάλει τη γυναίκα που συνοδεύει στην αγκαλιά του. Αυτή σχεδόν δεν ανταποκρίνεται.
Ο καλός σαμαρείτης
Ενας άλλος άνδρας, ο οποίος καπνίζει λίγα μέτρα παραπέρα, προσφέρεται να βοηθήσει. Η γυναίκα βγαίνει από το αυτοκίνητο. Την ίδια στιγμή, από την είσοδο των επειγόντων βγαίνει ένας ασθενής σε αναπηρικό καροτσάκι. Ο άνδρας πλησιάζει τον συνοδό και τον ρωτάει αν φεύγουν. «Ναι, περιμένω τον αδελφό μου να φέρει το αυτοκίνητο» απαντά εκείνος, κάτι που γίνεται σε λίγα δευτερόλεπτα. Επιτέλους, το πολύτιμο μεταφορικό μέσον βρέθηκε. (Την ίδια στιγμή, λίγα μέτρα παραπέρα, ο οδηγός του άλλου Ι.Χ. αντιμετωπίζει την ίδια κατάσταση με τον πρώτο.)
Καθίζει τη γυναίκα στο καροτσάκι, αλλά δεν μπορεί να τη μεταφέρει, αφού οι τραυματιοφορείς του ασθενοφόρου έχουν επιστρέψει και θέλουν να φύγουν. Τώρα πρέπει να μετακινήσει το αυτοκίνητό του. Παρακαλά τον άγνωστο που τον βοήθησε να προσέχει για λίγο τη γυναίκα και αυτός δέχεται. Βγαίνει έξω από το νοσοκομείο και για καλή του τύχη δύο τετράγωνα παραπάνω βρίσκει θέση να παρκάρει. Τρέχοντας επιστρέφει. Ευχαριστεί τον άγνωστο και σπρώχνει το καροτσάκι στα επείγοντα.
Χάος! Φορεία και αναπηρικά καροτσάκια δεξιά και αριστερά, άλλοι ασθενείς και συνοδοί στις θέσεις αναμονής, δύο τρεις γιατροί και νοσοκόμες να τρέχουν αλλόφρονες. Ο άνδρας προσπαθεί να καταλάβει τι πρέπει να κάνει. Ρωτά μια νοσοκόμα. «Να πάρετε χαρτάκι προτεραιότητας» είναι η απάντηση. Το κάνει, περιμένει τη σειρά του και προσεύχεται η γυναίκα που συνοδεύει να αντέξει μέχρι να τη δει κάποιος από τους ελάχιστους γιατρούς που προσπαθούν να καλύψουν όλα τα περιστατικά.
Αν δεν έχεις συνοδούς πρέπει να έχεις τύχη!
Αττικό Νοσοκομείο, ώρα 19.00, ημέρα γενικής εφημερίας: Το ασθενοφόρο σταματά στην είσοδο των επειγόντων. Οι τραυματιοφορείς κατεβάζουν μια ηλικιωμένη γυναίκα που τη συνοδεύει μια άλλη γυναίκα. Αφήνουν το φορείο στον μεγάλο θάλαμο όπου βρίσκονται τουλάχιστον άλλα 20 φορεία και φεύγουν, ενώ η συνοδός πηγαίνει να δώσει τα στοιχεία. Σε δέκα λεπτά εμφανίζεται τρέχοντας ένας άνδρας. Βρίσκει την ασθενή και περιμένει δίπλα της. Μερικά λεπτά αργότερα έρχεται η συνοδός γυναίκα. «Εδωσα τα στοιχεία και πήγα το χαρτί στην προεπιλογή, θα μας φωνάξουν από το μεγάφωνο» λέει. Υστερα από μία ώρα αναμονής, ο άνδρας αποφασίζει να δει τι γίνεται και πηγαίνει στο γραφείο όπου γίνεται η προεπιλογή. «Το προωθήσαμε στον γιατρό που αξιολογεί τα περιστατικά» του λένε.
Στο γραφείο του «αξιολογητή» γίνεται πανικός. Ενας γιατρός ανάμεσα σε στοίβες από χαρτιά προσπαθεί να βάλει τάξη στο χάος και να προωθήσει κάθε περιστατικό στο αρμόδιο ιατρείο. Κάθε λίγο μπαίνει κάποιος από το γραφείο προεπιλογής και αφήνει ένα χαρτί. Παρατηρεί πως μέσα στον πανικό του ο γιατρός παίρνει τα χαρτιά από επάνω. «Συγγνώμη, κύριε, βλέπω πως κάνετε υπεράνθρωπες προσπάθειες να φέρεται σε βόλτα το χάος και χωρίς να θέλω να σας υποδείξω τη δουλειά σας, αλλά πού ξέρετε πιο περιστατικό είναι πιο επείγον από το άλλο;»
Εισπράττει το αμήχανο χαμόγελο ενός από τους ήρωες της βραδιάς.
«Η μητέρα μου έχει αιματοκρίτη 23, ο γιατρός είπε ότι χρειάζεται επειγόντως μετάγγιση» συνεχίζει. «Θα το δω, κύριε» είναι η απάντηση.
Ο άνδρας επιστρέφει δίπλα στη μητέρα του. Σε μισή ώρα ακούγεται από το μεγάφωνο το όνομα της γυναίκας.
Εξουσθενωμένοι
Μεταφέρει το φορείο στο εξεταστήριο. Δύο ειδικευόμενοι γιατροί, εμφανώς καταβεβλημένοι ύστερα από 14 ώρες δουλειάς, αναλαμβάνουν δράση. Επειτα από μία ώρα και αφού έχουν κάνει στην ηλικιωμένη εξετάσεις αίματος, εκτιμούν ότι πρέπει να υποβληθεί σε υπέρηχο και ακτινογραφία. Η ασθενής πρέπει να μεταφερθεί, αλλά ο ένας και μοναδικός (!!!) τραυματιοφορέας μεταφέρει άλλο περιστατικό. Τη μεταφορά πρέπει να κάνει ο συνοδός.
«Ακολουθήστε τη γραμμή τάδε» δίνει οδηγία η ειδικευόμενη γιατρός. Το φορείο είναι παλιό και οι ρόδες του μπλοκάρουν.
Με τα χίλια ζόρια και προσπαθώντας βρει τον διάδρομο στον λαβύρινθο, αφού οι γραμμές μπερδεύονται, ο άνδρας φτάνει στο ακτινολογικό. Από έξω περιμένουν τη σειρά τους άλλοι επτά ασθενείς και συνοδοί και ένας ασθενής με τον τραυματιοφορέα. Υστερα από σχεδόν μία ώρα αναμονής, η ακτινογραφία βγαίνει. Εχουν περάσει ήδη σχεδόν τέσσερις ώρες από την εισαγωγή στο νοσοκομείο και η ηλικιωμένη, που χρειάζεται «επειγόντως μετάγγιση αίματος», επιστρέφει στα επείγοντα. Στο μεσοδιάστημα, στο εξεταστήριο έχει μπει άλλο περιστατικό. Οι δύο γιατροί δουλεύουν ακατάπαυστα, χωρίς καν ένα μικρό διάλειμμα. Περνάει σχεδόν άλλη μία ώρα. Τελικά οι γιατροί αποφασίζουν ότι χρήζει εισαγωγής. Ειδοποιούν τραυματιοφορέα από τον όροφο που θα νοσηλευτεί, ενώ προηγουμένως έχουν ειδοποιήσει και τον αιματολόγο βάρδιας.
Την επομένη το πρωί ο άνδρας βλέπει στον όροφο τις δύο γιατρούς, που την προηγούμενη είχαν κάνει 24ωρη εφημερία, να κάνουν νοσηλεία μαζί με άλλους συναδέλφους τους!
Γολγοθάς εννέα ωρών για μια εισαγωγή!
Νοσοκομείο Σωτηρία, ώρα 07.30, ημέρα εφημερίας: Ενα Ι.Χ., που μεταφέρει έναν ηλικιωμένο, σταματά μπροστά στα επείγοντα. Οδηγός, ένας άνδρας και συνοδηγός, ένας άλλος άνδρας, εμφανώς καταβεβλημένος. Στην είσοδο έχει αρκετό χώρο και μπορεί να σταθμεύσει. Παίρνει αγκαζέ τον ηλικιωμένο, που μετά βίας περπατά, και εισέρχεται στο κτίριο. Φτάνει στα ιατρεία και βάζει τον ηλικιωμένο να καθίσει. «Περίμενε εδώ και έρχομαι. Πάω να παρκάρω το αυτοκίνητο» του λέει. Ευτυχώς το «Σωτηρία» είναι τεράστιο και περίπου 200 μέτρα παραπάνω βρίσκει θέση.
Γυρίζει τρέχοντας στα επείγοντα και ανακαλύπτει ότι πρέπει να πάρει χαρτί προτεραιότητας. Παίρνει τον αριθμό 707. Στο πνευμονολογικό υπάρχουν δύο εξεταστήρια, ο πίνακας του πρώτου είναι σβηστός, του δεύτερου γράφει 702. Δύο ώρες μετά, ο πίνακας του πρώτου παραμένει σβηστός και του δεύτερου έχει φτάσει στο 706. Στις 9.45 το πολυπόθητο φωτάκι ανάβει. Μπαίνει με τον ηλικιωμένο άνδρα στο εξεταστήριο. Μέσα τρεις νεαρές γιατροί, ακόμα μία, λίγο μεγαλύτερη σε ηλικία, και μία νοσοκόμα. Τον ρωτούν το ιστορικό του ασθενούς.
Αλλος αριθμός
«Σε ακτινογραφία που έβγαλε χθες το βράδυ φάνηκε πως ο κύριος που έχει παρακεντηθεί πριν από τρεις ημέρες σε άλλο νοσοκομείο έχει μαζέψει πάλι πολύ υγρό στον πνεύμονα και ο οικογενειακός γιατρός μάς είπε να έρθουμε επειγόντως στο “Σωτηρία” που είναι το πιο εξειδικευμένο» λέει, ενώ παράλληλα βγάζει από την πλαστική σακούλα που κουβαλούσε τα χαρτιά και τα δίνει στη γιατρό που υποβάλλει τις ερωτήσεις. Η νεαρή γιατρός ρίχνει μια ματιά στα χαρτιά του προηγούμενου νοσοκομείου και αποφαίνεται πως το πρόβλημα είναι καρδιολογικό και άρα πρέπει να πάει στο αρμόδιο ιατρείο.
«Μα ο καρδιολόγος του, που τον παρακολουθεί πέντε χρόνια, λέει πως δεν έχει καρδιακή ανεπάρκεια ο άνθρωπος» είπε ο άνδρας.
«Δεν ξέρω τι λέτε, εδώ τα χαρτιά άλλα γράφουν» απάντησε η γιατρός. «Ωραία, να πάμε στο καρδιολογικό, αλλά δεν έχουμε αριθμό προτεραιότητας. Πρέπει να πάρουμε άλλον;» ρώτησε ο άντρας. «Ναι» είναι η απάντηση. «Δηλαδή μπορεί να περιμένουμε άλλες τρεις ώρες;» ξαναρώτησε. «Λυπάμαι έτσι είναι το σύστημα, δεν τους βάζουμε εμείς τους κανόνες» ακούγεται μια άλλη φωνή, η οποία ανήκει σε μια άλλη γιατρό που εμφανίστηκε από το διπλανό εξεταστήριο.
Ο πίνακας του καρδιολογικού είναι σβηστός και αποφασίζει να χτυπήσει την πόρτα. Ανοίγει και μέσα βλέπει μόνο δύο γιατρούς. «Μας έστειλαν από το πνευμονολογικό» τους λέει και μπαίνει μαζί με τον ηλικιωμένο.
Ο ένας γιατρός υποβάλει τις ίδιες ερωτήσεις και παίρνει τις ίδιες απαντήσεις.
Ο καρδιολόγος φωνάζει την πνευμονολόγο και αρχίζει η διχογνωμία για το ποιος πρέπει να αναλάβει τον ασθενή. Τελικά ο καρδιολόγος υποχωρεί και αναλαμβάνει δράση βγάζοντας έξω από τον θάλαμο τον συνοδό. Υστερα από δέκα λεπτά η πόρτα ανοίγει και ο καρδιολόγος φωνάζει τον άνδρα. «Να πάτε να σφραγίσετε αυτά τα χαρτιά για να γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις» του λέει. Ο άνδρας ρωτάει ένα άλλον συνοδό πού πρέπει να πάει και φεύγει. Φτάνοντας στα γκισέ, βλέπει μια ατέλειωτη ουρά. Ρωτά κάποιον που βρίσκεται πίσω από τον γκισέ, ο οποίος του λέει ότι πρέπει να πάρει αριθμό προτεραιότητας. Στο μηχάνημα υπάρχουν δύο ενδείξεις: η μία γράφει εισαγωγές και η άλλη επείγοντα. Παίρνει το δεύτερο, αλλά βλέπει ότι το νούμερο δεν αντιστοιχεί σε αυτά που γράφουν οι φωτεινοί πίνακες και για καλό και για κακό παίρνει και από τους άλλους. Υστερα από μία ώρα φτάνει η σειρά του.
«Εδώ είναι για εισαγωγές, κύριε, τα επείγοντα εξυπηρετούνται δίπλα και δεν χρειάζεται αριθμός» του λέει ο υπάλληλος. «Μα, ρώτησα» είναι η απάντηση, συνεπικουρούμενος από άλλους πέντε άνδρες, οι οποίοι και αυτοί περίμεναν. «Ποιον ρωτήσατε;» τονίζει. «Τον κύριο που κάθεται αριστερά» απαντά. «Αυτός είναι ο ελεγκτής γιατρός και δεν ξέρει τη διαδικασία» τον αποστομώνει ο υπάλληλος.
Παίρνει τα σφραγισμένα έγγραφα και επιστρέφει στο εξεταστήριο, τα δίνει στον γιατρό και περιμένει. Σε πέντε λεπτά ανοίγει πάλι η πόρτα και ο γιατρός τού λέει να πάρει το αίμα και να το πάει στο εργαστήριο. Το παίρνει, πηγαίνει, το δίνει και του λένε να πάει να πάρει τις απαντήσεις σε 40 λεπτά, όπως και κάνει. Χτυπάει το κουδούνι, ανοίγει το πορτάκι και η μικροβιολόγος τού λέει ότι τις απαντήσεις είχε πάει λίγο νωρίτερα και τις είχε πάρει ο ίδιος ο γιατρός.
Δύο ασθενοφόρα
Στο μεσοδιάστημα ο ασθενής έχει υποβληθεί και σε ακτινογραφία, συνοδευόμενος από τον έναν από τους δύο τραυματιοφορείς που υπάρχουν στα επείγοντα.
Λίγο αργότερα, έχει αποφασιστεί εισαγωγή και ο ασθενής μεταφέρεται στον θάλαμο βραχείας νοσηλείας, ενώ ο συνοδός πηγαίνει πάλι στην ατέλειωτη ουρά, αυτή τη φορά για να πάρει τον φάκελο εισαγωγής. Επειτα από τρία τέταρτα παίρνει τα έγγραφα, τα οποία πρέπει να πάει στο γραφείο κίνησης. Αφήνει τον φάκελο και περιμένει.
Η ώρα έχει φτάσει ήδη 13.00. Μία ώρα μετά, αποφασίζει να ρωτήσει την υπεύθυνη του γραφείου πότε θα γίνει η εισαγωγή.
«Κάνω ό,τι μπορώ, κύριε, αλλά έχω μόνο δύο ασθενοφόρα και τα περιστατικά είναι πολλά. Πρέπει να μεταφέρουν ασθενείς στους θαλάμους, να πάνε άλλους για υπέρηχους και να ξαναπάνε πάλι να τους πάρουν» απαντά η υπάλληλος.
Υστερα από άλλη μία ώρα αναμονής αποφασίζει να ξαναρωτήσει. «Λυπάμαι, κύριε, πρέπει να περιμένετε λίγο ακόμα».
Μισή ώρα μετά ξαναρωτά. «Η τέταρτη μεταφορά που θα γίνει είστε εσείς. Μη με ρωτήσετε, όμως, σε πόση ώρα θα γίνει αυτό, γιατί δεν ξέρω αν στο μεσοδιάστημα προκύψει κάτι υπερεπείγον» είναι η απάντηση.
Ο γολγοθάς τελικά κράτησε οκτώμισι ώρες και τελείωσε στις 16.00!
