Διδάγματα της γαλλικής κάλπης!

Το χαστούκι των ψηφοφόρων στο κομματικό κατεστημένο, η «πασοκοποίηση» των Σοσιαλιστών, η κατάρρευση της Κεντροδεξιάς και οι δύο μονομάχοι που καλούνται εν όψει β’ γύρου να αποκαλύψουν το πραγματικό πρόσωπο τους

Από τoν
Γιώργο Τραπεζιώτη

Mε αναστεναγμούς ανακούφισης υποδέχθηκαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Με ανακούφιση, αλλά χωρίς αναστεναγμούς, το υποδέχθηκε και η… μαντάμ αγορά, αυτή που τόσο εύκολα αναστατώνεται όταν οι λαοί δεν κάθονται καλά και ψηφίζουν «ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι». Ησυχο, λοιπόν, θα κοιμάται -για ακόμη μία εβδομάδα τουλάχιστον- το «πρεζίντιουμ», το ευρωπαϊκό κατεστημένο που χρόνια τώρα σαν μαριονέτα χορεύει στα χέρια της πανίσχυρης Γερμανίας. Ποιο είναι όμως το μήνυμα που έστειλε η κάλπη στο πολιτικό σύστημα και πώς διαμορφώνεται η επόμενη μέρα; Θα επηρεάσει και σε ποιον βαθμό η γαλλική εκλογική μάχη τις εξελίξεις στην Ευρώπη;

Οι Γάλλοι κατάφεραν να σχολιάσουν το αποτέλεσμα με μία λέξη! «Dégage!», «στα τσακίδια» δηλαδή, φώναξαν δυνατά με την ψήφο τους, απευθυνόμενοι στο πολιτικό κατεστημένο! Η έκφραση που κατά κόρον χρησιμοποίησε προεκλογικά ο Μελανσόν (και ακόμη πιο παλιά ο Ζαν Μαρί Λεπέν!) είχε γίνει χρόνια πριν σύνθημα και στα χείλη των νέων της Τυνησίας, που το 2011 άναβαν τη σπίθα της Αραβικής Ανοιξης, απαιτώντας την απομάκρυνση του Μπεν Αλί.

Ξεκινώντας από τους μεγάλους χαμένους, εύκολα διαπιστώνεται το pasokification του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας. Ενα κόμμα το οποίο γνώρισε συντριπτική ήττα, είδε τα ποσοστά του να συρρικνώνονται σε μονοψήφιο αριθμό και τελικά πλήρωσε εκλογικά τις επιλογές των ηγετών του σε κρίσιμες για τη Γαλλία, αλλά και για την Ευρώπη, στιγμές.

Στην αντίπερα όχθη, οι κεντροδεξιοί Ρεπουμπλικάνοι πίστεψαν ότι με έναν θαυμαστή της Μάργκαρετ Θάτσερ στο τιμόνι τους θα καταφέρουν να κάνουν το «βήμα εμπρός».

«Δανεική» ατζέντα

Μόνο που ο βουτηγμένος στα σκάνδαλα Φρ. Φιγιόν ούτε ηγέτης φάνταζε στα μάτια των ψηφοφόρων ούτε μπορούσε να πείσει τον λαό με την εν πολλοίς «δανεική» από τη Μαρίν Λεπέν προεκλογική ατζέντα του. Και κάπως έτσι ήρθε φυσιολογικά η ήττα – που ήταν όμως ιδιαιτέρως οδυνηρή για την γκολική παράταξη, που είχε να ζήσει κάτι τέτοιο από το μακρινό 1958.

Και αν επάνω στους… σκελετούς των δύο ηττημένων στήθηκαν οι βάσεις για να τοποθετηθεί το ταμπλό της νέας πολιτικής πραγματικότητας, οι δύο νικητές καλούνται τώρα να αποδείξουν ότι δεν πέρασαν τυχαία το πρώτο τεστ. Καλούνται, όμως, κυρίως να αποκαλύψουν «το πραγματικό πρόσωπό τους», όσο τρομακτικό και αν είναι αυτό, χωρίς επικοινωνιακά φτιασιδώματα. Ο Εμανουέλ Μακρόν, πρώην τραπεζίτης της Rothschild και μετέπειτα διορισμένος υπουργός Οικονομικών της αντιδημοφιλούς κυβέρνησης του Σοσιαλιστή Μανουέλ Βαλς, επιχείρησε να λανσαριστεί στο προεκλογικό παζάρι ως ο άφθαρτος και κυρίως «ανεξάρτητος» υποψήφιος, ενός άφθαρτου και «ανεξάρτητου» σχήματος, του En Marche! (Εμπρός!), που κόμμα όμως δεν είναι. Ο λαμπερός για τα συστημικά μίντια Μακρόν, ωστόσο, αν εκλεγεί πρόεδρος, αυτόματα θα απολέσει τον τίτλο του ανεξάρτητου.

«Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι εγώ, ξέρει τι μου χρωστάει» πέταξε τυχαία μια μέρα ο Φρ. Ολάντ. Σίγουρα ο Μακρόν δεν είναι Σοσιαλιστής, αν και πέρασε μια… βόλτα από το κόμμα. Ούτε και ο Ολάντ όμως είναι ο τυπικός Σοσιαλιστής. Τα χρέη του τόσο προς τον «Monsieur Normal» όσο βέβαια και στο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο που τον στήριξε και τον ανέδειξε ο Μακρόν θα τα πληρώσει με το παραπάνω τον Ιούνιο, όταν βγει δηλαδή ο λογαριασμός από τις βουλευτικές εκλογές. Εως τότε θα γίνουν, βέβαια, οι απαραίτητες προσεγγίσεις τόσο προς τους Σοσιαλιστές όσο και προς τους Ρεπουμπλικάνους, με τους οποίους ο Μακρόν θα κληθεί να συγκυβερνήσει, καθώς ο ίδιος δικό του κόμμα δεν έχει – κάνοντάς τους πολλά χατίρια στην πορεία, λένε μάλιστα οι κακές γλώσσες.
Ποια χατίρια; Μα αυτά της συνέχισης των πολιτικών λιτότητας, τα οποία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τσάκισαν και θα συνεχίζουν να τσακίζουν τους λαούς, οι οποίοι βλέπουν το παλαιό να πεθαίνει, την ώρα που το καινούργιο δεν μπορεί ακόμη να γεννηθεί…

Η Λεπέν θα παραμείνει επί… μακρόν

Η πρόκρισή της στον δεύτερο γύρο των εκλογών από μόνη της αποτελεί μεγάλη επιτυχία για την υποψήφια πρόεδρο της Γαλλίας. Είναι ακόμη μεγαλύτερη δε και από την αντίστοιχη (16,86%) που είχε πετύχει ο πατέρας της Ζαν Μαρί Λεπέν το 2002. Αυτήν τη φορά, όμως, οι συνθήκες φαίνεται ότι ήταν ωριμότερες για να πετύχει το Εθνικό Μέτωπο να πείσει το 21,03% των Γάλλων να το ψηφίσουν. Πολίτες προερχόμενους κυρίως από την εργατική τάξη, από τη γαλλική περιφέρεια, αγρότες, ανθρώπους του μόχθου που βιώνουν καθημερινά στο πετσί τους τα αποτελέσματα των αντιλαϊκών πολιτικών που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες.

Περισσότερο ως αντίδραση, λοιπόν, παρά από πολιτική άποψη, πάνω από 7.000.000 ψηφοφόροι έριξαν τελικά δαγκωτό Λεπέν στην κάλπη. Ενώ είναι ευρέως παραδεκτό ότι το εκλογικό σώμα δεν συμφωνεί απόλυτα με τις ακραίες απόψεις που έχει εκφράσει η ηγέτιδα του Εθνικού Μετώπου, συντάχθηκε εν τέλει στο πλευρό της καθώς πιστεύει ότι με τον τρόπο αυτόν θα τιμωρηθεί το πολιτικό κατεστημένο.

«Αντισυστημική», λοιπόν, η Λεπέν; Μάλλον περισσότερο για γέννημα μοιάζει της ξεκάθαρα αποτυχημένης πολιτικής -και κυρίως οικονομικής- συνταγής που τοτεμικά εφάρμοζαν για δεκαετίες Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες σε μία Ευρώπη που μόνο ενωμένη δεν μοιάζει να είναι. Και αν επιθυμεί να προσελκύσει και άλλους ψηφοφόρους εν όψει του δεύτερου γύρου των εκλογών, θα πρέπει να στρογγυλέψει αρκετά τον ακραίο σε πολλές περιπτώσεις πολιτικό λόγο της. Καλό είναι, πάντως, οι Βρυξέλλες να θυμούνται ότι η Μαρίν Λεπέν δεν γεννήθηκε ξαφνικά ως πρόβλημα. Υπάρχει επί μακρόν στη Γαλλία. Και βέβαια θα υπάρχει και επί Μακρόν!

{{-PCOUNT-}}15{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα