ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ: ΡΕΚΒΙΕΜ ΚΑΙ ΣΤΗΝ «ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ»

Την εξαφάνιση της επιθεώρησης από το θέατρό μας φαίνεται ότι έχει αναλάβει να αντικαταστήσει επαξίως αυτοπροσώπως η πολιτική. Ως γνωστόν, το λατρεμένο αυτό είδος ανακούφισε για δεκαετίες τον λαό μας, σατιρίζοντας, διακωμωδώντας και καυτηριάζοντας τα κακώς κείμενα, καθώς και τα πεπραγμένα κυβερνώντων και αντιπολιτευομένων. Από το σανίδι της επιθεώρησης και μέσα από τα εμπνευσμένα νούμερά της αναδείχτηκαν σπουδαίοι σκηνοθέτες, συγγραφείς, συνθέτες και κυρίως ανεπανάληπτοι ηθοποιοί.

Δυστυχώς οι τωρινές «παραστάσεις» στερούνται και της έμπνευσης και της ποιότητας των συντελεστών εκείνων του παρελθόντος. Κραυγαλέο παράδειγμα, η εικόνα μίας «υπερπαραγωγής» του είδους όπως είναι φέτος… «Η προεδρία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης».
Απ’ όπου και να το πιάσει κανείς δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το γέλιο αποτελεί το μόνο αντίδοτο στην ανείπωτη θλίψη. Γιατί πώς αλλιώς εκτός από θλιβερό μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι στην υποτιθέμενη απόπειρα ανασύνταξης του σοσιαλδημοκρατικού χώρου τα στοιχεία που κατεξοχήν απουσιάζουν είναι ο πολιτικός διάλογος και η στοιχειώδης αυτοκριτική για τα -προσφάτως τουλάχιστον- πεπραγμένα.

Απογοητευμένοι οι ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια διαδικασία που θυμίζει αποκλειστικά πασαρέλα υποψήφιων προέδρων παρά διεργασίες για τη δημιουργία πολιτικού κόμματος. Μια πασαρέλα κάτω από την οποία συγκαλύπτονται επιμελώς πολλά και καθόλου ενθαρρυντικά. Οπως για παράδειγμα:

Η αγωνία για την κοινοβουλευτική επιβίωση, προσώπων και ομάδων, η αγιάτρευτη φιλοδοξία νεότευκτων αρχηγών να γίνουν ντε και καλά «ηγέτες», η προσπάθεια να ξεχαστούν και να παραγραφούν ευθύνες σοβαρές για το σημερινό κατάντημά μας, πολιτικών που διαγκωνίζονται να υπηρετήσουν το «νέο και άφθαρτο», αφού πρώτα αναδείχθηκαν πατώντας πάνω σε ό,τι «παλιό και φθαρμένο».

Κορωνίδα αυτής της τελευταίας δυνάμει μελλοντικής «συνιστώσας» (!) αποτελεί μια πρωτόγονη και αξιοθρήνητη «αντιδεξιά» ρητορική κάποιων, που απώτερο στόχο έχουν να διαδεχθούν τους ΑΝ.ΕΛ. ως κυβερνητικοί εταίροι. Αυτά ακούν οι γνήσιοι σοσιαλδημοκράτες και τους σηκώνεται η τρίχα κάγκελο!
Είναι στα όρια του τραγικού, το Κέντρο, ο κατεξοχήν πολιτικός χώρος με παράδοση και πραγματική κουλτούρα σύνθεσης και συνεργασίας, με δυνατότητες και εμπειρίες κυβερνητικής διαχείρισης, να αδυνατεί να διαμορφώσει τις συνθήκες υπό τις οποίες θα αποτελούσε μια αξιόπιστη και σοβαρή πολιτική επιλογή για τους πολίτες.

Είναι όμως τραγικό το γεγονός ότι από την έκβαση του εγχειρήματος αυτού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και η ισορροπία του πολιτικού μας συστήματος, δεδομένου ότι το εκλογικό σύστημα καθιστά σχεδόν αδύνατη την κατάκτηση της αυτοδυναμίας.

Την ίδια στιγμή είναι γελοίο οι υποψήφιοι πρόεδροι της Δημοκρατικής Συμπαράταξης να μην έχουν συμφωνήσει ακόμη όχι μόνο στη διάλυση των κομμάτων τους, αλλά ούτε καν στα διαδικαστικά της εκλογής τους… Εύχομαι τουλάχιστον να αντιλαμβάνονται, όπως είμαι σίγουρος ότι αυτό συμβαίνει με τον επικεφαλής της επιτροπής που θα καθορίσει τη διαδικασία της εκλογής τους, καθηγητή κ. Νίκο Αλιβιζάτο, ότι το… ρέκβιεμ συνιστά μάλλον αταίριαστη μουσική επένδυση για ξεκίνημα.

Από την ταχύτητα της αντιλήψεώς τους αυτής θα κριθεί και το κατά πόσο οι ψηφοφόροι θα τους στείλουν στη Βουλή ή εις «Requiem aeternam dona eis, Domine» (μτφρ. «Ανάπαυσιν αιώνιον δος αυτοίς, Κύριε).

Γιώργος Στράτος

*Δικηγόρος – δημοσιογράφος

{{-PCOUNT-}}12{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα