Μεγάλη μπίζνα ή «κούρεμα» ομολόγων;

Τι κρύβει η εμμονή του ΔΝΤ στην ανα- κεφαλαιοποίηση των τραπεζών

Kαθόλου τυχαία δεν είναι η επιμονή του ΔΝΤ και του επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματός του Πολ Τόμσεν για την αναγκαιότητα νέας ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών. Για να φθάσει να εξεγερθεί ζητώντας την έξωση του Ταμείου από τη χώρα ακόμη και ο πλέον πιστός σύμμαχός του, ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κύριος Γιάννης Στουρνάρας, φαίνεται ότι τα πράγματα πρέπει να είναι λίαν σοβαρά. Τυπικά η πίεση που ασκείται στην κυβέρνηση, στο πλαίσιο της τρίτης αξιολόγησης, συνδέεται και με την πληροφορία ότι το Ταμείο ετοιμάζεται να αποχωρήσει από την Ελλάδα και την Ευρώπη και προς τούτο επιδιώκει να μη φύγει ηττημένο με το κύρος του τρωθέν. Τυπικά η πίεση που ασκείται συνδέεται και με την «υστεροφημία» του περίεργου κυρίου Τόμσεν, ο οποίος θα ανασχηματιστεί μετά το τέλος του ελληνικού προγράμματος.

Είναι ο άνθρωπος στον οποίο εσωτερικές εκθέσεις του Ταμείου ρίχνουν μεγάλες ευθύνες για την αποτυχία του πρώτου προγράμματος. Τυπικά, επίσης, υπάρχουν χρήματα για νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών -αν χρειαστεί-, καθώς από τα 86 δισ. ευρώ του ελληνικού προγράμματος έχουν περισσέψει περί τα 20 δισ. ευρώ. Ωστόσο, η εμμονή του ΔΝΤ να ανοίξει ζήτημα ανακεφαλαιοποίησης, προκαλώντας νέο κύμα ανασφάλειας, ειδικά σε μια εποχή που παρατηρείται αργή, πλην σταθερή τάση επιστροφής καταθέσεων, δημιουργεί εύλογα ερωτήματα για τα κίνητρα της πρωτοβουλίας του αυτής.

Πολύ δε περισσότερο αν έχει ως στόχο να χαλάσει το καλό κλίμα για την έξοδο της οικονομίας από τα Μνημόνια και να καθηλώσει για πάντα την Ελληνική Δημοκρατία στην επιτροπεία (μέσω προληπτικής πιστωτικής γραμμής και νέων μέτρων). Καλοί γνώστες των παρασκηνίων της Ουάσινγκτον και του Βερολίνου υποστηρίζουν βασίμως ότι στόχος δεν είναι η ανακεφαλαιοποίηση, αλλά ο αφελληνισμός μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων, κολοσσών, τα δάνεια των οποίων είτε έχουν «κοκκινίσει» είτε «πρασινίζουν» προσωρινά ή δεν έχουν ρυθμιστεί. Το βασικό διακύβευμα για την ηγεσία του ΔΝΤ είναι «σε ποια ξένα χέρια» θα πέσουν οι επιχειρήσεις, στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης των δανείων.

Επιχειρήσεις κατασκευαστικές, επιχειρήσεις ξενοδοχειακές, επιχειρήσεις μιντιακές, επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον τομέα της αξιοποίησης της ελληνικής γης (real estate) διεκδικούνται από πολλούς ξένους μνηστήρες. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για ανιδιοτελή πρωτοβουλία, αλλά για την τελευταία μεγάλη… μπίζνα ξένων δυνάμεων. Το ερώτημα, κατόπιν όλων αυτών, δεν είναι αν οι ελληνικές τράπεζες έχουν ανάγκη νέα ένεση ρευστότητας και μάλιστα σε μια εποχή που απεγκλωβίζονται σταδιακά και από τον ELA. Τόσο η αντίδραση της Κομισιόν διά των δηλώσεων της Ανίκα Μπράιτχαρτ όσο και της ΕΚΤ δείχνουν, άλλωστε, ότι δεν υφίσταται θέμα.

Το αληθινό ζήτημα, ακόμη και σε συνθήκες Μνημονίου, είναι ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο και σε ποιου τα χέρια θα πέσουν ελληνικές επιχειρήσεις που φέρεται ότι βρίσκονται σε αδυναμία εξυπηρέτησης δανείων. Είναι ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων να απαντήσουν στην πρόκληση. Το αληθινό ζήτημα είναι ποιος είναι ο στόχος του ΔΝΤ. Αν και ο πρόεδρος Μακρόν υποσχέθηκε στον Τσίπρα ότι η Ε.Ε. θα κάψει τα κακά σενάρια, ουδείς θέλει να σκέφτεται τι θα συνέβαινε αν τυχόν ανακεφαλαιοποίηση οδηγούσε σε «κούρεμα» ομολογιούχων των τραπεζών…

Μανώλης Κοττάκης

{{-PCOUNT-}}12{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα