Οι πλέον κακοποιημένες και συκοφαντημένες έννοιες στα χρόνια της ΜεταπολίτευσηςΘεόδωρος Γ. Καράογλου
Είτε ως σύνθημα είτε μεμονωμένες, οι έννοιες «πατρίδα», «θρησκεία» και «οικογένεια» είναι οι πιο συκοφαντημένες και κακοποιημένες στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Η καπήλευσή τους εξυπηρέτησε τη λειτουργία μιας καλοστημένης αριστερής προπαγάνδας, η οποία με συστηματικό τρόπο δαιμονοποίησε τις τρεις θεμελιώδεις αρχές του Ελληνισμού. Αλλωστε, ο χλευασμός και η απαξίωση αποτελούν κυρίαρχα στοιχεία των απανταχού «αριστερών», στην προσπάθεια επιβολής της ιδεολογικής ταυτότητάς τους.
Προς Θεού, δεν θέλω να ερεθίσω τα πνεύματα. Ούτε να προκαλέσω αντιδράσεις. Ομως, μου μοιάζει πλέον ακατανόητο ο ιδεολογικός χώρος, τον οποίο πιστεύω και υπηρετώ, να βρίσκεται σε μόνιμη γραμμή άμυνας απέναντι στον αριστερό φονταμενταλισμό, που επιχειρεί να επιβάλει στην ελληνική κοινωνία η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. με τρόπο υπερβολικό, ακραίο και ενίοτε υστερικό…
«Η ιστορική πείρα», όπως σημείωσε σε πρόσφατο ξέσπασμά του κατά των κυβερνώντων ο Μίκης Θεοδωράκης, «μας έχει αποδείξει ότι δεν υπάρχει χειρότερος ολοκληρωτισμός από αυτόν που επέβαλαν στους λαούς τους οι ποικιλώνυμοι πρώην αριστεροί».
Και έχει δίκιο, αν αναλογιστούμε ότι ο ιδεολογικός πυρήνας του σκεπτικού του Αλέξη Τσίπρα επιδιώκει την αποδόμηση των συνεκτικών στοιχείων του Ελληνισμού.
Για τη συντριπτική πλειονότητα των συμπατριωτών μας, η πατρίδα είναι η γη των προγόνων μας και άρα η κοινή καταγωγή μας. Η θρησκεία αποτελεί το δεύτερο βασικό στοιχείο ενός έθνους, μετά τη γη του, και η οικογένεια το αρχέγονο κύτταρο της κοινωνίας μας. Αν σε αυτή την εξίσωση προστεθούν η γλώσσα και η Παιδεία, τότε σχηματοποιείται ο γενετικός κώδικας του λαού μας. Η αλληλεπίδραση των παραπάνω εννοιών ενσαρκώνει την τελευταία γραμμή εθνικής άμυνας, καλλιεργώντας την ταυτότητα του έθνους και αυτό που ονομάζουμε «ελληνική συνείδηση».
Γι’ αυτό και δεν μπορώ να ανεχτώ, στο όνομα μιας αριστερόστροφης πολιτικής ορθότητας, να θεωρείται συντηρητικό το να έχεις στις ημέρες μας μια «δεμένη» οικογένεια ή οπισθοδρομικό το να τηρείς τον αξιακό κώδικά σου, έχοντας υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στην πατρίδα.
Πολύ φοβάμαι ότι η δικτατορία της αμετροέπειας είναι εδώ για να διαλύσει τα πάντα. Χάνουμε το μέτρο, χάνουμε τον εαυτό μας, χάνουμε τις ρίζες μας, στο όνομα ενός ψευτοπροοδευτισμού…
Από πού κι ως πού πρόοδος θεωρείται η αποποινικοποίηση της κάνναβης;
Από πού κι ως πού γίνεται προοδευτική μια κοινωνία, όταν αποδέχεται τον καθημερινό κανιβαλισμό των Εξαρχείων και την απαξίωση των στελεχών και του έργου της ΕΛ.ΑΣ.;
Από πού κι ως πού θεωρείται προοδευτισμός η ανοχή στην αριστερή αλαζονεία, στην επιπόλαιη ημιμάθεια και στις κυβερνητικές αυταπάτες;
Σκοταδισμός και παρακμή είναι…
Αντίθετα, πραγματική πρόοδος είναι η ανάπτυξη, η δουλειά, η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, οι επενδύσεις, η κίνηση προς τα εμπρός. Η αριστεία, η αξιοκρατία, η αξιοπιστία, η ατομική και η εθνική αξιοπρέπεια. Ανάμεσα στη βιωματική και τη συριζαϊκή πρόοδο επιλέγω την πρώτη, διότι στον δικό μου αξιακό κώδικα πρόοδος σημαίνει εξέλιξη, ανανέωση, αναβάθμιση, μεταρρυθμιστική διεργασία, κοινή αφετηρία για όλους και ευκαιρίες για τους πολλούς.
Είναι το δημόσιο σχολείο που δημιουργεί τους υπεύθυνους πολίτες τού αύριο. Είναι τα δημόσια νοσοκομεία που σέβονται τους ασθενείς, παρέχοντάς τους αξιοπρεπή νοσηλεία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Είναι τα δημόσια πανεπιστήμια που συνδέονται με την παραγωγή. Είναι τα εργοστάσια που παρέχουν σταθερή απασχόληση, με καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Είναι το μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται στην καινοτομία και την εξωστρέφεια, και όχι στα δανεικά και στις επιδοτήσεις. Είναι το συμμάζεμα των ελλειμμάτων, χωρίς να εξαντλούμε φορολογικά τους πολίτες.
Μα, πάνω απ’ όλα, πρόοδος είναι να χτίσουμε την Ελλάδα τού αύριο, κατεβαίνοντας από το άρμα της παραφροσύνης, βρίσκοντας τον χαμένο αξιακό κώδικά μας και παύοντας να ζούμε εις βάρος των επόμενων γενεών!
*Βουλευτής ΝΔ Β’ Θεσσαλονίκης,αν. τομεάρχης Εργασίας
