ΕΡΝΤΟΓΑΝ, ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Οι πρόσφατες εξελίξεις ενισχύουν ακόμα περισσότερο τις ελληνικές θέσεις σε όλο το μήκος των ελληνικών συνόρων και ειδικά στην Κύπρο.Του Νίκου Σταματάκη*
[email protected]

Πολλά γράφτηκαν επί πολλές εβδομάδες για την επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στην Ελλάδα, στην συντριπτική τους πλειοψηφία επικριτικά. Ανάλογος καταιγισμός επικρίσεων ακολούθησε την ανακοίνωση του Προέδρου Τραμπ για την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ. Μάλιστα είναι εντυπωσιακό ότι από ελληνικής πλευράς ήταν απολύτως ομόφωνη η κατακραυγή τόσο κατά Ερντογάν όσο και κατά του Τραμπ που με δυσκολία έβρισκε κανείς κάποιες, ελάχιστες, φωνές ψυχραιμίας και σύνεσης που να αναλύουν τα δύο αυτά φλέγοντα θέματα με βάση το ελληνικό συμφέρον.

Θα ομολογήσω μάλιστα ότι τον τελευταίο καιρό δέχομαι αρκετές πιέσεις από καλούς φίλους που απορούν πώς ένας θερμός πατριώτης και ένας σχολιαστής που επί δεκαετίες έχει αναλωθεί στην ανάλυση των εθνικών θεμάτων δεν εξανίσταται μπροστά σε τέτοιες επιλογές – και ειδικά στο απαράδεκτο θέαμα που προκάλεσε η παρουσία του Ερντογάν στην Αθήνα και την Θράκη.

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι σε όσους έχουμε περάσει τα σκαλιά της Νομικής έρχεται απολύτως φυσιολογικό, ως πρώτη κίνηση μπροστά σε οποιοδήποτε φλέγον θέμα υπό ανάλυση, η αναζήτηση του «ποιος ωφελείται», «ποιός έχει συμφέρον». Πρόκειται για την περίφημη αρχή «cui bono?» του Ρωμαϊκού Δικαίου, που εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα θεμέλια της νομικής θεωρίας και σκέψης και ειδικά στον χώρο του ποινικού δικαίου και της εγκληματολογίας.

Στην περίπτωσή μας, τόσο για την επίσκεψη Ερντογάν όσο και για τη δήλωση Τραμπ περί Ιερουσαλήμ, δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία ότι μέσα σε ένα διήμερο οι ελληνικές θέσεις ενισχύθηκαν όσο δεν έχουν ενισχυθεί στα τελευταία δύο χρόνια. Ας δούμε γιατί:
Ασφαλώς και ενοχληθήκαμε από τις δηλώσεις αμφισβήτησης της Συνθήκης της Λωζάνης, αλλά υπάρχει κανείς σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει ότι υπάρχει έστω μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να αναθεωρηθεί η Συνθήκη της Λωζάνης προς όφελος της Τουρκίας; Είμαστε δυστυχώς λαός πολύ συναισθηματικός. Μόλις κάποιος μας «πονέσει» με τα λόγια, χάνουμε τη λογική μας και αντιδρούμε με θυμό – προαιώνια ελληνικό κουσούρι που γέννησε μεταξύ άλλων την «τραγωδία» και το «θέατρο»… Αλλά στην ανάλυση θεμάτων εξωτερικής πολιτικής η κυριαρχία των συναισθημάτων μας έχει επανειλημμένα καταστρέψει και οι εχθροί μας – ιδιαίτερα οι Τούρκοι – το γνωρίζουν άριστα…

1) Προτού καλά-καλά ο Προκόπης Παυλόπουλος και ο Αλέξης Τσίπρας προλάβουν να βάλουν τον ασυγκράτητο Ερντογάν στη θέση του – με ομολογουμένως επιθετικές δηλώσεις στις οποίες δεν μας έχουν συνηθίσει οι έλληνες επίσημοι – οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί του είχαν κόψει το βήχα και μάλιστα με τρόπο απόλυτο. «Δεν υπάρχει θέμα αναθεώρησης συνόρων και παραβίασης κυριαρχίας», του είπαν ορθά-κοφτά. Είναι επομένως κερδισμένος ο Ερντογάν; Ασφαλώς όχι, αντίθετα υπέστη μεγάλη ήττα αφού έλαβε απολύτως αρνητική απάντηση από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της Δύσης.

2) Από την πλευρά της Ρωσίας η απάντηση στον Ερντογάν έχει ήδη δοθεί και πρόκειται για πρωτοφανή σφαλιάρα. Να θυμίσουμε εδώ ότι η Συνθήκη της Λωζάνης δεν αφορά μόνο τα ελληνοτουρκικά σύνορα αλλά και τα νοτιοανατολικά σύνορα της Τουρκίας. Ο Πρόεδρος Πούτιν όχι μόνο συμπεριέλαβε τους Κούρδους της Συρίας (YPG) σε όλες τις διαπραγματεύσεις επίλυσης της συριακής κρίσης, όχι μόνο προέβλεψε και υποστήριξε την κουρδική αυτονομία στα πλαίσια του νέου συριακού συντάγματος που στις γενικές του γραμμές έχει ήδη συμφωνηθεί, αλλά ξέκοψε τελείως στον Ερντογάν κάθε κουβέντα καθυπόταξης τους… Ναι, μιλάμε για τους ίδιους κούρδους του YPG που ο «πολύς» Ερντογάν δεν παραλείπει σε κάθε ευκαιρία να τους ονομάζει συνεργάτες των τρομοκρατών του τουρκικού ΡΚΚ (στις περιοχές του οποίου στην ΝΑ Τουρκία εδώ και χρόνια δεν τολμά να πλησιάσει ο τουρκικός στρατός…) Μάλιστα την τελευταία εβδομάδα η Ρωσία έστειλε πολεμικά της αεροσκάφη να καλύψουν από αέρος τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Κούρδων της Συρίας στο Ντείρ-εσ-Ζορ… Τις ίδιες κουρδικές δυνάμεις που έλαβαν όπλα αξίας περίπου $2 δις δολαρίων από τις ΗΠΑ τα τελευταία 2 χρόνια παρά την «οργή» του Ερντογάν… Είπατε τίποτα;

Για ποιά «νίκη» του Ερντογάν μιλάμε λοιπόν και για ποια αναθεώρηση της «Συνθήκης της Λωζάνης»; Την στιγμή που οι σφαλιάρες στον Ερντογάν πέφτουν βροχή από όλες τις Μεγάλες Δυνάμεις, ΕΜΕΙΣ ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΜΦΡΕΡΟΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ.
Ηρεμήστε λοιπόν αγαπητοί μου «υπερπατριώτες»… Αφήστε τον Ερντογάν να νομίζει ότι κάτι καταφέρνει με τις «δηλώσεις» του… Εμείς έχουμε κάθε συμφέρον να μας θεωρεί φίλους του… Και έχουμε ακόμα μεγαλύτερο συμφέρον να αφήσουμε τους άλλους, και μάλιστα τις μεγάλες δυνάμεις, Αμερική, Ρωσία, Γερμανία (και να μην ξεχνάμε και τη σφαλιάρα που του ετοιμάζει η Κίνα λόγω των Ουιγούρων – χιλιάδες των οποίων πολέμησαν στο πλευρό των ισλαμιστών στη Συρία), να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά…

Και επιτέλους πόσοι από μας δεν έχουμε γράψει και δεν έχουμε πει χιλιάδες φορές τα τελευταία χρόνια «μακάρι ο Αλλάχ να έχει καλά τον πολυχρονεμένο Σουλτάνο Ερντογάν και να τον κρατήσει για πολλά χρόνια στην εξουσία»… Γιατί τώρα μας παραξενεύει που τον βοηθάμε και επίσημα να παραμείνει στην εξουσία; Δεν καταλαβαίνουμε ότι με τον τρόπο αυτό βοηθάμε τον εαυτό μας; Η μας έπιασε πάλι το πατροπαράδοτο πάθος και θίχτηκε η «εθνική μας περηφάνεια» και τυφλωθήκαμε μη μπορώντας να δούμε το συμφέρον μας;

Τα ίδια και περισσότερα ισχύουν για την δήλωση Τραμπ περί Ιερουσαλήμ. Ναι, συμφωνώ, δημοσίως να βγούμε και να φωνάξουμε μεγαλοφώνως την συμπαράστασή μας προς τους Παλαιστινίους. Αλλά ιδιωτικώς θα πρέπει επιτέλους να δούμε ότι η κίνηση αυτή, που προκάλεσε την οργή του Ερντογάν και ως ηγέτης του ισλαμικού κόσμου οδηγεί προς «ιερό πόλεμο», αποτελεί την υπογραφή οριστικής και αμετάκλητης ρήξης Τουρκίας και Ισραήλ και επομένως της Τουρκίας με τη Δύση. Το σπουδαιότερο είναι ότι, επειδή ο ισλαμιστής Ερντογάν έχει δηλητηριάσει με αντισημιτισμό μεγάλο τμήμα του τουρκικού πληθυσμού, η ρήξη αυτή θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμα και μετά την ενδεχόμενη αποχώρησή του από την ηγεσία… Αυτό σημαίνει ότι το Ισραήλ που προχθές έκανε εικονικούς βομβαρδισμούς τουρκικών στόχων στην Κύπρο, έχει μετατραπεί στον μεγαλύτερο σύμμαχο μας – και δεν νομίζω ότι χρειάζονται περισσότερα σχόλια…

Αρκεί να θυμίσω ότι ένα ιστορικό γεγονός: ότι η εισβολή στην Κύπρο το 1974 έγινε προς παραδειγματισμό και τιμωρία μας. Γιατί; Επειδή το Σεπτέμβρη του 1973 στον πόλεμο του Γιομ Κιπουρ, η κυβέρνηση Μαρκεζίνη-Παπαδόπουλου, πατριωτικά σκεπτόμενη, αποφάσισε να βοηθήσει την Αίγυπτο στον πόλεμο κατά του Ισραήλ: Ελληνικά δεξαμενόπλοια μετέφεραν καύσιμα από τη Λιβύη στην Αλεξάνδρεια και απαγορεύθηκε σε αμερικανικά μεταγωγικά αεροσκάφη να χρησιμοποιήσουν τον ελληνικό εναέριο χώρο για να μεταφέρουν στρατιωτική βοήθεια στο Ισραήλ. Δύο μόλις μήνες αργότερα έγινε το Πολυτεχνείο και ο ερχομός του αφελούς Ιωαννίδη και το επόμενο καλοκαίρι έγινε η εισβολή… Ο Κίσινγκερ άλλωστε είχε προειδοποιήσει καθαρά, καθαρότατα την Ελλάδα… Το είπε και το έκανε… Τώρα όμως που η ιστορία έκανε τον κύκλο της, βρισκόμαστε μπροστά σε μια εκπληκτική ευκαιρία να ανατρέψουμε την ιστορική αδικία… Ας μην κλωτσήσουμε και πάλι την καρδάρα με το γάλα…

*Ο Νίκος Σταματάκης είναι διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών, διεθνολόγος και επιχειρηματίας που ζει και εργάζεται στη Ν.Υόρκη.

{{-PCOUNT-}}14{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα