Η Ελλάδα στον λάκκο των λεόντων

Ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να επιβιώσει η χώραΑπό τον
Ραφαήλ Καλυβιώτη*

Οπως έκλεισε το 2017 και περάσαμε στο 2018, αυτό που πρέπει ιδιαιτέρως να προσεχθεί είναι ότι ο κόσμος μας -κυρίως η Δύση- δεν προβλέπεται να συνενωθεί στα εσωτερικά κάθε κοινωνίας όπως μπορούσε παλαιότερα. Συνήθως τα μεγάλα consensus στις κοινωνίες προκύπτουν έπειτα από σκληρούς πολέμους. Στην αρχαία Ελλάδα, για παράδειγμα, ο τρόμος της μνήμης των Περσικών Πολέμων καθυστέρησε αρκετά τόσο τον διαχωρισμό της ελληνικής επικράτειας σε Αθηναϊκή και Λακεδαιμονική όσο και αυτόν καθαυτόν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Η συλλογική μνήμη τού πόσο τρομακτικές είναι η εμπειρία και οι απώλειες που επιφέρει ένας πόλεμος, έκανε κάθε πόλη-κράτος να είναι ιδιαιτέρως προσεκτική και να ομονοεί στα εντός της όσο δύναται περισσότερο στην αρχή. 

Αργότερα όμως, όταν οι νέες γενιές δεν είχαν ζωντανά αυτά τα βιώματα, άρχισαν να αμφισβητούν τις «διδαχές» των παλαιοτέρων, αφού φιλοδοξούσαν να φτιάξουν έναν καινούργιο κόσμο. Ετσι, σιγά σιγά οι πόλεις-κράτη άρχισαν να αποκτούν φιλοδοξίες μέχρι να καταλήξουν όλες να συμπαραταχθούν είτε κάτω από την ομπρέλα της Αθηναϊκής είτε κάτω από την ομπρέλα της Λακεδαιμονικής Συμμαχίας.

Σήμερα, όσο τα γεγονότα των Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σβήνουν από τη συλλογική μνήμη των νεότερων γενεών, που δεν έχουν πλέον ούτε παππού να τους τα διηγηθεί, είναι φυσικό να συντελείται μία μετάβαση προς έναν νέο κόσμο. Αυτός ο νέος κόσμος όμως είναι αρκετά σύνθετος. Δεν είναι διπολικός, όπως ήταν κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, αλλά πολυπολικός, αφού, πλην των ΗΠΑ και της Ρωσίας, νέες δυνάμεις έχουν αναδυθεί, σαν την Κίνα και την Ινδία. Το μεγάλο ζήτημα όμως δεν είναι τόσο αυτό, διότι εκ των πραγμάτων η διάσταση Δύσης και Ανατολής θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, όπως πολύ εύστοχα έχει αναλύσει ο Χάντιγκτον.

Το μεγάλο ζήτημα είναι ότι, ενώ η Ανατολή φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει πως το εθνοκρατικό σύστημα είναι ο μόνος τρόπος συνένωσης στη βάση των κοινών συμφερόντων, στη Δύση υφίσταται ακόμα η ψευδαίσθηση ότι οι υπερεθνικές ενώσεις, όπως η TPP, το Ευρωκράτος, τα Ηνωμένα Εθνη και η NAFTA, θα μπορέσουν να επιλύσουν τις τεράστιες συγκρούσεις του μέλλοντος. Φυσικά, αυτό είναι μία πλάνη. Γι’ αυτό και τα ευρωπαϊκά έθνη αναδεικνύουν σταδιακά νέες πολιτικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται καλύτερα τις νέες συνθήκες που δημιουργούνται.

Σε αυτές τις νέες συνθήκες όμως δεν υφίστανται μόνον οι Μεγάλες Δυνάμεις αλλά και οι περιφερειακοί παίκτες που επιδιώκουν να αποκομίσουν οφέλη στο κενό ισχύος που αφήνουν οι πρώτες. Μια τέτοια δύναμη είναι η Τουρκία. Για τον Ερντογάν η ιδέα μιας αυτόνομης ή ανεξάρτητης κουρδικής οντότητας, που εκτείνεται από το βόρειο Ιράκ στην επαρχία Hatay της Τουρκίας στα δυτικά και ενδεχομένως περικλείει τμήματα της νοτιοανατολικής Τουρκίας, είναι ένας υπαρξιακός εφιάλτης.

Ομως, τόσο το Ιράν όσο ο Ασαντ και η Ρωσία θα προτιμούσαν οι Κούρδοι να ελέγχουν τα τμήματα της βόρειας Συρίας όταν η εναλλακτική είναι το ISIS ή παρόμοιες ομάδες σαλαφιστών ή οι αντάρτες που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ, όπως η FSA. Ο Ερντογάν έρχεται επίσης σε σύγκρουση με τη διακυβέρνηση Τραμπ. Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ρεξ Τίλερσον έχει δεσμευτεί να διατηρήσει ή να αυξήσει την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στις περιοχές της Συρίας που κρατούνται από Κούρδους.

Αυτή η συναίσθηση λοιπόν του Ερντογάν ότι επίκειται δημιουργία κουρδικού κράτους εξαιτίας του οποίου ενδέχεται να χάσει στο τέλος τουρκικά εδάφη τον καθιστά εξαιρετικά επικίνδυνο για την Ελλάδα. Τόσο οι κινήσεις του στα Ιμια όσο και η παρεμπόδιση της εξόρυξης των υδρογονανθράκων είναι ζαριές που ρίχνονται για να υπενθυμίσουν στη Δύση ότι τα συμφέροντά της διέρχονται από την Τουρκία. Σε αυτό το τοπίο λοιπόν η Ελλάδα έχει αποφασίσει να επαναπαυτεί αμιγώς στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ. Αστεία πράγματα. Εάν η χώρα μας δεν είναι διατεθειμένη με οιονδήποτε τρόπο να διαφυλάξει τα κυριαρχικά της δικαιώματα, τα οποία, όπως φαίνεται, αδυνατεί ακόμα και στα Σκόπια να διατηρήσει, ο «σουλτάνος» είναι διατεθειμένος να εξισορροπήσει πιθανή απώλεια εδαφών του με προσάρτηση ελληνικών βάζοντας μπουρλότο στη ΝΑ Μεσόγειο.

Και εφόσον είναι δεδομένο ότι η Ε.Ε. δεν πρόκειται να λειτουργήσει ως ένας ενιαίος σχηματισμός αλλά μάλλον εξελίσσεται ξανά σε ένα εθνοκρατικό σύστημα δυνάμεων, ο μόνος που μπορεί να σώσει την Ελλάδα είναι ο εαυτός της. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος η Ελλάδα να μπορέσει να επιβιώσει, εάν άμεσα δεν αρχίσει εσωτερικές συζητήσεις για την ανάπτυξη πολεμικής βιομηχανίας, την αύξηση της στρατιωτικής θητείας και την άμεση προσπάθεια επίλυσης του δημογραφικού της προβλήματος.

*Πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών, [email protected]

{{-PCOUNT-}}12{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα