Περί Λατινικών

Οι κλασικές γλώσσες και η συμβολή τους στο πνεύμαΑπό τη
Δρ Ελένη Παπαδοπούλου*

Τελείωσα το Κλασικό Λύκειο Αναβρύτων. Στα Κλασικά Λύκεια διδασκόμασταν περισσότερες ώρες Αρχαία Ελληνικά, Λατινικά από την Α’ Λυκείου και ήταν και τα μοναδικά σχολεία τότε με δεύτερη υποχρεωτική ξένη γλώσσα τα Γερμανικά. Στη Β’ Λυκείου κάναμε Κορνήλιο Νέποντα και στη Γ’ Λυκείου η ύλη για τις Πανελλήνιες περιελάμβανε 45 κείμενα για όλους τους υποψηφίους.
Το πρώτο χτύπημα στην κλασική παιδεία έγινε με την κατάργηση των Κλασικών Λυκείων επί Αρσένη, το 1997-1998, και την ένταξή τους στο ισοπεδωτικό Ενιαίο Λύκειο, που ήταν η αρχή του τέλους της ελληνικής εκπαίδευσης. Η ύλη των πανελλαδικώς εξεταζόμενων μαθημάτων μειώθηκε εξαιρετικά και η ύλη των Λατινικών περιελάμβανε πλέον 20 κείμενα. Συγχρόνως ιδρύθηκαν ένα σωρό σχολές φιλολογίας, που υποβάθμισαν εξαιρετικά το αντικείμενο, αφού οι απόφοιτοί τους έμπαιναν με χαμηλό βαθμό, μη έχοντας τις βάσεις για μια τέτοια σχολή, που βγάζει και εκπαιδευτικούς.

Κάποια στιγμή μέσα στη γενικότερη αμάθεια και ημιμάθεια που κυριάρχησε στη χώρα, τα Αρχαία και τα Λατινικά αναφέρθηκαν ως «νεκρές γλώσσες». Οι γλώσσες αυτές δεν είναι «νεκρές». Είναι κλασικές γλώσσες, με αυτό το όνομα αναφέρονται και επιστημονικά, και η γνώση τους θεωρείται ίδιον εξαιρετικά μορφωμένου ανθρώπου. Οπως ακριβώς συνέβαινε και στην Αναγέννηση, όπου το πρότυπο του homo universalis ήθελε τον επιστήμονα γνώστη των τεχνών και των κλασικών γραμμάτων.

Ακόμη και σήμερα στις πανεπιστημιακές αίθουσες του εξωτερικού πολλοί καθηγητές και φοιτητές χρησιμοποιούν αρχαιοελληνικές και λατινικές εκφράσεις ή αναλύουν την ετυμολογία της ορολογίας της επιστήμης τους, αναφερόμενοι στις ελληνικές και τις λατινικές ρίζες των λέξεων. Οσοι έχουμε σπουδάσει έξω έχουμε αισθανθεί πολλές φορές περήφανοι που ως Ελληνες ήμασταν οι μόνοι που μπορούσαμε να εξηγήσουμε την ερμηνεία πολλών όρων.

Οι γλώσσες αυτές εξελίχθηκαν και ζουν μέσα στις μοντέρνες εκδοχές τους και τις επιστήμες. Οι γλώσσες αυτές επίσης είναι συνδεδεμένες με την πρόοδο της ανθρωπότητας, με τον δυτικό τρόπο σκέψης, με τη θρησκεία μας, τις αξίες μας και τις βάσεις των επιστημών. Πώς μπορεί να είναι νεκρές και άχρηστες, όταν βρίσκονται παντού στην καθημερινότητά μας, όπως υποστηρίζουν άνθρωποι αγράμματοι; Κάποτε ρώτησαν τη Γαλλίδα ελληνίστρια Jacqueline de Romilly «σε τι χρησιμεύουν τα Αρχαία Ελληνικά». Και εκείνη απάντησε, αναφερόμενη και στα Λατινικά: «Το να δουλεύεις με το πρωτότυπο κείμενο και να αναγνωρίζεις τη λειτουργία των λέξεων μέσα στην πρόταση αναπτύσσει στο έπακρο τις ικανότητες ανάλυσης και συγκέντρωσης, η ακρίβεια στον λόγο γίνεται παιχνίδι, καλλιεργεί το πνεύμα και το προετοιμάζει να δεχτεί πιο εύκολα άλλες γνώσεις».

Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα!
Αφιερωμένο στον κ. Γαβρόγλου.

*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών
του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle

{{-PCOUNT-}}12{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα