Αντίσταση νάναι μάστορα…

Ο μήνας Νοέμβριος, έχει πολλά ονόματα. Ο λαός τον αποκαλεί Βροχάρη (γιατί έχει πολλές βροχές), Χαμένο (γιατί έχει τις μικρότερες σε διάρκεια ημέρες), Ανακατεμένο (από τον άστατο καιρό), Σκιγιάτης ή Νυκτιάτης (έχει πολύ σκιά και μεγάλη νύχτα), Παχνιστής (εξαιτίας της πάχνης), Κρασομηνάς (επειδή τότε άνοιγαν τα καινούρια κρασιά, Μεθυστής (επειδή όσοι δοκιμάζουν τα νέα κρασιά μεθάνε), Φιλιππιάτης (14-11 εορτή του Αγ. Φιλίππου). Λέγεται και Σποριάς (μιας κι είναι ο καταλληλότερος μήνας για τη σπορά στα στάρια και τα όσπρια), Μεσοσπορίτης (γιατί τότε οι περισσότεροι γεωργοί βρίσκονται στο μέσο της σποράς), Ξυλευτής (αυτόν τον μήνα οι αγρότες κόβουν ξύλα και τα αποθηκεύουν για να ζεσταίνονται και να κάνουν τις δουλειές τους, τις μέρες του χειμώνα).

  • Του Χρήστου Μπολώση

Ένα ιδιαίτερα θεαματικό, ουράνιο φαινόμενο συμβαίνει γύρω στις 17 Νοεμβρίου κάθε χρόνο, οπότε μια ετήσια «βροχή διαττόντων» στολίζει με δεκάδες φωτεινά πεφταστέρια τον ουρανό μας.

Όλα αυτά συνέβαιναν μέχρι το 1973. Τον Νοέμβριο του 1973, συνετελέσθη ένα ιστορικό γεγονός, ανώτερο και αυτής της Γαλλικής Επαναστάσεως. Πιο σπουδαίο ακόμα και από τις  «Άγριες Μέλισσες». Έγινε ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου. Πολλά έχουν λεχθεί και περισσότερα έχουν γραφεί από ηρωικές μορφές που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα.

Σήμερα δεν θα ασχοληθούμε με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ούτε με την Ηλένια ούτε με το τεύχος 8 της Πανσπουδαστικής, ούτε με τις συζητήσεις του Λαλιώτη και Τζουμάκα με τον υπίλαρχο Γουνελά.

Σήμερα η μνήμη μας στρέφεται ευλαβικά, στην στρατιά εκείνη των αντιστασιακών, πού έλεγαν τις ειδήσεις μουτρωμένοι για να κάνουν αντίσταση. Σκεφτόμαστε εκείνους που τους έστελναν εξορίες στις πρεσβείες στα Παρίσια και τα Λονδίνα να εισπράττουν παχουλότατο μισθό, για να μη τους έχουν στα πόδια τους οι χουντικοί. Θυμόμαστε τις τότε τηλεπερσόνες, που ο Παπαδόπουλος δεν τις έδιωχνε από την ΥΕΝΔ, επειδή φοβόταν τον στρατηγό θείο τους, που είχε αποστρατευτεί προ 4ετιας… Θυμόμαστε εκδότρια, που σύμφωνα με αφήγησή της, την νύχτα της 21η  Απριλίου  τόσκασε από το γραφείο της όταν ήρθαν να την συλλάβουν και πηδώντας από ταράτσα σε ταράτσα κατάφερε να ξεφύγει από τους διώκτες της που ήταν δύο… δεκανείς της ΕΣΑ. Σ’ αυτούς τους μάρτυρες είναι αφιερωμένο το σημερινό μας μνημόσυνο…

Θα έχετε παρατηρήσει λοιπόν, ότι από το 1974 και δώθε, όλοι οι Έλληνες, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι αντιστασιακοί. Μα όλοι. Είναι δε τέτοια η πρεμούρα, που σε λίγο θα αρχίσουν και οι λαθρομετανάστες, για να τάχουν καλά με την κρατούσα μόδα, να δηλώνουν αντιστασιακοί. Έχουμε δει, δυστυχώς και διατελέσαντες τότε  υπουργούς, να δηλώνουν ότι δέχθηκαν να αναλάβουν υπουργοί αφού τους έδωσε την άδεια ο αυτοεξόριστος τότε, Κων. Καραμανλής.

Το «αντιστασιακόν»,  πάει με όλα, σαν το γνωστό αναψυκτικό. Λέει π.χ. ο άλλος: «Εγώ κατά την διάρκεια της δικτατορίας και επειδή με βασάνιζαν, έμαθα ποδήλατο». Ο άλλος λέει, ότι «Εμένα δεν μου αρέσουν τα μακαρόνια με κιμά διότι όταν ήμουν στρατιώτης, στη διάρκεια της χούντας, τα τρώγαμε μια φορά την εβδομάδα». Τέτοια ωραία και  άκρως τεκμηριωμένα.

Τέτοια… γελαστικά περιστατικά, σας έχω μαζέψει σήμερα εδώ μπας και γελάσει το πικραμένο χειλάκι μας.

Δώσου λοιπόν κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινίσει

Διαβάζω σε, υποτίθεται, σοβαρή ιστοσελίδα:

«Ο εικονιζόμενος, είναι ο αξέχαστος Έλληνας σκηνοθέτης του κινηματογράφου Σταύρος Τορνές. Γεννήθηκε το 1932 στην Αθήνα. Σπούδασε στη σχολή Ιωαννίδη το 1957 ……. Την περίοδο της δικτατορίας πηγαίνει στην Ιταλία, όπου συμμετείχε σε ομάδα εξόριστων, αγωνιζόμενος ενάντια στην στρατιωτική χούντα. Το 1973 επισκέπτεται κρυφά την Ελλάδα και γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο: «Φοιτητές». Στην Ιταλία (Ρώμη) εμφανίζεται σε πολλές ταινίες.  κ.λπ.»

Δηλαδή ο μακαρίτης πλέον σκηνοθέτης, την κοπάνησε (αλήθεια πώς πήρε διαβατήριο;) στην Ιταλία και το 1973, όχι μόνο γυρίζει κρυφά στην Ελλάδα αλλά, επίσης κρυφά, γυρίζει και ντοκιμαντέρ.

Για μπαρδόν ρε παιδιά. Εδώ μαθαίνουμε, από επίσης αντιστασιακές  πηγές, ότι εκείνη την περίοδο δεν μπορούσες να στραβοκοιτάξεις τη φωτογραφία του Παττακού και αμέσως σου έβγαζαν τα μάτια, σου βούλωναν τ’ αφτιά με τσιμέντο ταχείας πήξεως, σου βάζανε βδέλλες, σε στείρωναν και σε υποχρέωναν να φας τρία πιάτα χθεσινό σπανακόρυζο και έρχεται τώρα η καλή ιστοσελίδα να μας πει ότι γύρισε «κρυφά» ντοκιμαντέρ;

Νομίζω ότι αν ήταν δυνατόν να τα διαβάσει αυτά ο Τορνές, θα τους σιχτίριζε.

Άλλη αντίσταση: Στην ταινία «Η πτώση» παραγωγής 2004, που αναφέρεται στις τελευταίες μέρες του Χίτλερ, εμφανίζεται η Τράουντλ Χαμπς, η οποία πηγαίνει στο κρησφύγετο του Χίτλερ, όπου και προσλαμβάνεται ως ιδιαιτέρα γραμματέας του Φύρερ. Αργότερα σε συνέντευξή της η φροϊλάϊν Χαμπς, είπε ότι δεν ήταν φανατική ναζίστρια (να και το ‘’ολίγον έγκυος’’ του κ. Διακόπουλου…) αλλά πήγε εκεί από περιέργεια. Αυτός ο ισχυρισμός θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από τους ψυχιάτρους επειδή μπορεί και να είναι και σοβαρότατο αίτιο σχιζοφρένειας. Δηλαδή, είναι κάποιος περδίκι, του το λες αυτό και τον στέλνεις.

Διαβάζω σ’ αυτό το περιβόλι (ή ο κήπος του κακού…) που λέγεται διαδίκτυο: «Το 1969 είναι μια σημαδιακή χρονιά. “Ο δρόμος“, άλμπουμ των Μίμη Πλέσσα και Λευτέρη Παπαδόπουλου, όπου ο Γιάννης Πουλόπουλος ερμηνεύει δέκα από τα δώδεκα τραγούδια, θα γίνει αμέσως ο πρώτος ελληνικός χρυσός δίσκος, παρά την απαγόρευση μετάδοσής του από το τότε μονοπώλιο του ΕΙΡ/ΕΙΡΤ, και στα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα γίνει το πιο επιτυχημένο σε πωλήσεις άλμπουμ στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας, φτάνοντας τα 3.000.000 αντίτυπα, ρεκόρ που μέχρι σήμερα κανείς άλλος ελληνικός δίσκος δεν έχει πλησιάσει….».

Βέβαια το ερώτημα: «Γιατί η χούντα δεν απαγόρευσε την κυκλοφορία του δίσκου, αλλά άφηνε να σπάει τα ρεκόρ κυκλοφορίας, ανενόχλητος;» θα μείνει αναπάντητο εις τους αιώνας των αιώνων, χωρίς «αμήν», διότι έπεται συνέχεια.

Και ξανάμανα αντίσταση: Πάλι σε ιστοσελίδα διαβάζω συνέντευξη της Δέσποινας Στυλιανοπούλου:

«Η Χούντα μας ‘’μάσησε’’ και μείναμε άνεργοι

Έρχεται κάποιος παραγωγός Γερμανός και μου κάνει μια πρόταση, αν θέλω να πάω στη Γερμανία με δικό μου θίασο. Τελειώνοντας η τουρνέ στη Γερμανία, πήρα 2,5 εκατομμύρια δραχμές και τότε χτιζόταν αυτή η πολυκατοικία και πήρα αυτό το σπίτι, για αυτό υπάρχει.», είχε πει η ηθοποιός σχετικά με το σπίτι που έχει αποκτήσει αποκλειστικά και μόνο από τη δουλειά της…»

Παρακαλώ κλείστε τα στόματά σας που ασφαλώς θα έχουν μείνει ανοιχτά από την έκπληξη, αφού πουθενά, εκτός από την επικεφαλίδα,  δεν είδατε την χούντα να τους τα «μασάει και να μένουν άνεργοι».

Για την ιστορία και μόνο, να αναφέρουμε ότι κατά την διάρκεια της χούντας η Δέσποινα Στυλιανοπούλου «γύρισε» 12 ταινίες το 1967 (ας δεχθούμε ότι οι μισές από αυτές, ήταν μετά την 21η Απριλίου), 7 ταινίες το 1968, 9 ταινίες το 1969, 3 ταινίες το 1970, 3 ταινίες το 1971 και 3 ταινίες το 1072. Δηλαδή συνολικώς 31 ταινίες. Καλός αριθμός για μία… άνεργη, όπως την παρουσιάζει η αντιστασιακιά ιστοσελίδα.

Και δώσου αντίσταση: Άλλη δακρύβρεχτη ιστορία από άλλη δραματική ιστοσελίδα. Αφορά τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Διαβάζω εγώ, διαβάστε κι’ εσείς: «Αλέκος Αλεξανδράκης. Την περίοδο της Χούντας τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο δυσχερή για τον Έλληνα ηθοποιό, που θα δει τις επαγγελματικές πόρτες από παραγωγούς και θιασάρχες να κλείνουν η μία πίσω από την άλλη. Ελάχιστοι τολμούν να δώσουν δουλειά σε ένα ‘’μαύρο πρόβατο’’ και κανείς δεν ξέρει τι θα είχε συμβεί εάν ο Φίνος και η Κατερίνα Ανδρεάδη δεν ‘’έσπαγαν’’ το εμπάργκο των Συνταγματαρχών, δίνοντάς του ρόλους στα έργα τους».

Για να δούμε τι πραγματικά συνέβη. Ο δημοφιλέστατος Αλέκος Αλεξανδράκης κατά την διάρκεια της χούντας «γύρισε»: 3 ταινίες το 1968. 5 ταινίες το 1969. 3 ταινίες του 1970. 4 ταινίες το 1971. 2 ταινίες το 1972 και 1 ταινία το 1973. Σύνολο: 18 ταινίες. Από αυτές μόνο οι 4 (!) ήταν της Φίνος Φιλμ, ενώ 2 εξ’ αυτών ήταν  του… χουντικού παραγωγού Τζέϊμς Πάρις, με… χουντικότερη τον «Παπαφλέσσα» (1971). Άρα, μπούρδες εμπάργκο έσπασε ο Φίνος.

Τέλος, αξίζει να θυμηθούμε ότι ο… αγρίως διωκόμενος Αλεξανδράκης πρωταγωνίστησε στο σίριαλ ποταμός του τότε ΕΙΡΤ «Παράξενος Ταξιδιώτης», που διήρκεσε κοντά στα δύο χρόνια, με 176 επεισόδια. Σκεφθείτε εάν δεν καταδίωκε η χούντα το «μαύρο πρόβατο» τι θα γινόταν…

Αυτά όσον αφορά τους καλλιτέχνες.

Να πάμε και στον χώρο του αθλητισμού.

Παρακολουθούσα τον αγώνα ΠΑΟΚ-Μπενφίκα 2-1, όταν ο σπήκερ αναφέρθηκε στον παλαιό προπονητή της πορτογαλικής ομάδος, τον Μπέλα Γκούντμαν.

Για να βρω λεπτομέρειες, έσπευσα στο αμαρτωλό διαδίκτυο.

Βρίσκω λοιπόν μία αθλητική ιστοσελίδα, όπου διαβάζω την ιστορία του μεγάλου αυτού προπονητού. Όλα καλά κι’ όλα ωραία. Όμως, εσύ είσαι που το λες; Φθάνοντας στο τέλος διαβάζω: «Το 1974, όταν στην Ελλάδα πέφτει η χούντα, τερματίζει την προπονητική του σταδιοδρομία ο Μπέλα Γκούντμαν». Δηλαδή «Άλλα αντ’ άλλα, της Παρασκευής το γάλα».

Ευτυχώς η ιστοσελίδα δεν κατηγόρησε τον Παπαδόπουλο, ως υπεύθυνο που σταμάτησε ο Γκούντμαν να προπονεί.

Ίσως σε νεότερη ανάρτηση, αναθεωρημένη κα επηυξημένη υπό επιτροπής αντιστασιακών…

Και για να τελειώνουμε προς το παρόν, διότι πολλοί από εσάς θα ετοιμάζεστε και για την αυριανή πορεία (να δούμε αν τελικώς θα γίνει)

Διαβάζω σε συνέντευξη του παλιού άσου της ΑΕΚ Χρήστου Αρδίζογλου: «Ήταν θέμα τύχης που πήγα στην ΑΕΚ. Ήταν να πάω στον Ολυμπιακό, με θέλανε και τα Γιάννινα. Με πήρε ο Γουλανδρής και μου λέει ‘’πάρε λεφτά να πας και διακοπές’’. Όμως τελικά κατέληξα στον Παναθηναϊκό, αλλά την επομένη κιόλας έπεσε η χούντα και τελικά πήγα στην ΑΕΚ. Ήταν καθαρά θέμα τύχης…», τόνισε ο 67χρονος σπουδαίος μεσοεπιθετικός του παρελθόντος.

Χαπάκια για την πίεση θα βρείτε στο τρίτο συρταράκι δεξιά, όπως κοιτάμε το φαρμακείο στο μπάνιο.

{{-PCOUNT-}}36{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα