«Η μισθωτή εργασία δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα υποκείμενο στις διατάξεις της προσφοράς και της ζήτησης». Ιωάννης Μεταξάς
Την 15ην Δεκεμβρίου του 1936 το Μεταξικό καθεστώς ανακοίνωνε την λειτουργία του Ιδρύματος Κρατικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ). Μέσα σε ένα δίμηνο θα κατοχυρώνονταν νομοθετικά τα εργασιακά δικαιώματα των Ελλήνων, θα επιβάλλοντο οι συλλογικές εργασιακές συμβάσεις, θα υιοθετείτο το εργασιακό οκτάωρο καθώς και οι άδειες μητρότητος και εργασίας, θα εκαταργείτο η παιδική εργασία και τέλος θα καθίστατο νομοθετικά υποχρεωτική η σύνταξη εργασίας για όλους τους εργαζόμενους και τους απόμαχους της ζωής.
Ογδόντα χρόνια αργότερα, η «πρώτη και δεύτερη φορά αριστερή κυβέρνηση του τρίτου μνημονίου», θα μπορούσε να είναι υπερήφανη ότι έθεσε επιτέλους την ταφόπλακα του «Μεταξικό κράτους της επάρατης δεξιάς», αφενός με την καταστροφή του εθνικού αστικού κράτους των Ελλήνων και τον μετασχηματισμό της χώρας των σε έναν «πολυεθνικό διεθνιστικό χώρο», και αφετέρου με την δια νόμου κατάργηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων και κοινωνικών τους κατακτήσεων μέσω της αποδόμησης του ασφαλιστικού συστήματος, κατ’ απαίτηση της νέας τάξης πραγμάτων, με αντάλλαγμα έναν υψηλό κρατικό μισθό.
Η αποδόμηση των λειτουργιών της χώρας μας και η επακόλουθη οικονομική της δυστοκία είναι το αποτέλεσμα της στρέβλωσης της πραγματικότητας δια μέσου της εισαγωγής ισχυρών μύθων στην κοινωνία από την αριστερά και την ρηχή διεθνιστική Ελληνόφωνη μιμητική μεγάλο-αστική τάξη. Επί παραδείγματι, η εισαγωγή του μύθου περί υπαρκτής, απειλητικής και οργανωμένης Ελληνικής δεξιάς εξυπηρετούσε τα τελευταία ενενήντα έξη χρόνια ένα σύνολο αστικών οικονομικών συμφερόντων, ενώ ταυτόχρονα προέβαλε στην λαϊκή συνείδηση την αριστερά ως τον μοναδικό προμαχώνα της αντίστασης στο κεφάλαιο και τον καπιταλισμό. Ταυτόχρονα η αριστερή πολιτική θέση οχυρώνετο γύρω από το σύνθημα «ο λαός στην εξουσία μέσω της αποδόμησης των δομικών στοιχείων που συγκρατούν το εθνικό κράτος».
Ο Ελληνικός εθνικισμός ποτέ δεν πήρε την μορφή ενός λαϊκού μαζικού κινήματος, παρά την ρητορεία της αριστεράς, η οποία δικαίωνε την ύπαρξη της μέσω της δημιουργίας φανταστικών εχθρών και ιδεολογικών αντιπάλων, εν αντιθέσει με την μαζικότητα και έκταση των εθνικιστικών κινημάτων των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών. Τα περισσότερα Ευρωπαϊκά εθνικιστικά κινήματα κάλυπταν ένα ευρύ πολιτικό φάσμα ιδεών, που εκτεινόταν από τον άκρατο συντηρητισμό και τον μη συνειδητό εθνικισμό, μέχρι τον λαϊκό σοσιαλισμό, ενώ ταυτόχρονα είχαν να αντιμετωπίσουν και την πολεμική των αστικών κομμάτων. Σε αντίθεση, το Ελληνικό εθνικιστικό κίνημα, υπήρξε προβληματικό ήδη από την εποχή του μεσοπόλεμου, αφού ποτέ δεν είχε συγκεκριμένο ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο.
Η πραγματικότητα αυτή εκφράστηκε με το γεγονός ότι ποτέ δεν διακήρυξε κάποιο πολιτικό μανιφέστο γύρω από το οποίο θα συσπείρωνε την λαϊκή συνισταμένη και την πνευματική ελίτ. Το μεγάλο λάθος του Ελληνικού εθνικιστικού κινήματος ήταν ότι στηρίχθηκε αφενός σε ξένα ιδεολογικά πρότυπα λαών με διαφορετική νοοτροπία και ψυχοσύνθεση, και αφετέρου υιοθέτησε μυθεύματα του τύπου «Ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας είναι μαζί μας». Ο μέντωρ του Ελληνικού εθνικιστικού κινήματος Σπ. Σταυρόπουλος έγγραψε: « …Το Ελληνικό πρότυπο του Ελληνικού εθνικισμού δεν υπηρετήθηκε ουσιαστικώς ποτέ διότι δεν υπήρξε. Κανείς δεν εσκέφθη ως Έλλην αλλά ως συρόμενος οπαδός των πάσης μορφής δυτικοευρωπαϊκών προτύπων η σημερινών κινημάτων, κινήσεων ή κομμάτων..». Οι πελατειακές σχέσεις του διαχρονικού δικομματισμού, τα λάθη τακτικής, ο μη συγκροτημένος πολιτικός λόγος, η έλλειψη οικονομικών μέσων, η ανυπαρξία ικανής ηγεσίας και η έλλειψη ενός ισχυρού αστικού περιβάλλοντος με παράδοση, προέγραψε το μέλλον των ελληνικών εθνικιστικών κινήσεων. Ο Νίκος Καρράς στο βιβλίο του «Ιωάννης Μεταξάς » παρατηρεί: «.. στον απόηχο της ήττας του 22, ο έμφυτος Ελληνικός πατριωτισμός δεν συνεβάδιζε απαραίτητα με την πειθαρχία, τον δυναμισμό και την διάθεση για θυσίες, ώστε να εκδηλωθεί ως επαναστατικό εθνικό κίνημα αντιδρώντας στα κακώς κείμενα και το κατεστημένο των δύο πολιτικών παρατάξεων..».
Ακριβώς το αντίθετο συνέβη με τον εθνικισμό των γειτονικών λαών, όπου επί παραδείγματι, ο Ιταλικός εθνικισμός, εκφραζόμενος μέσω του φασιστικού κινήματος του μεσοπολέμου, είναι πανταχού παρών ακόμα και σήμερα στα αστικά κόμματα της Ιταλίας. Επίσης, ο τουρκικός εθνικισμός έχει βαθιές κοινωνικές και πολιτικές ρίζες εκφραζόμενες ως «Κεμαλισμός» ή «Νέο-οθωμανισμός». Τέλος, ο Σλαβομακεδονικός εθνικισμός, όπως αυτός εκφράζεται πολιτικά μέσω του εκατονταετούς πολιτικού κόμματος του VMRO και των εθνικιστικών ιδεολογικών μανιφέστων του Χρίστο Μισίρκωφ, ουσιαστικά έχει γίνει αποδεκτός όχι μόνο από τον Σλαβομακεδονικό πληθυσμό, αλλά και από την ευρύτερη Ελληνική αριστερά.
Πράγματι, η σημερινή «αριστερή» Ελληνική «διανόηση» στην Ελλάδα έχει υιοθετήσει τα διάφορά εθνικιστικά ιδεολογήματα των γειτονικών χωρών μέσω του οχήματος του διεθνισμού και της αποδοχής της κατάργησης των συνόρων, καθώς και μέσω της υιοθέτησης της ιδεολογίας του νέο-οθωμανισμού (Συνωστισμός), ή μέσω της αναγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως «υπερτάτης πολιτικής αξίας», ενώ στην πραγματικότητα η τελευταία δεν είναι παρά η πολιτική έκφραση του «Παν-γερμανισμού».
Συνεπώς, επιβάλλεται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, η δημιουργία ενός σθεναρού και συνειδητού ιδεολογικού εθνικού μετώπου στην Ελλάδα, με σκοπό αρχικά την κατανόηση σε βάθος των Ελληνικών πολιτικών και κοινωνικών θέσεων και εξελίξεων, καθώς και την αλληλεπίδρασή τους με το διεθνές περιβάλλον. Ταυτόχρονα, μία ισχυρή ιδεολογική Ελληνική θέση θα αποτελέσει τον προμαχώνα της αντιμετώπισης των κρυφών και καλώς καλυπτόμενων γειτονικών και Ευρωπαϊκών εχθρικών εθνικισμών, που έχουν ισοπεδώσει τις Ελληνικές θέσεις και απόψεις στο διεθνές επίπεδο, ενώ ταυτόχρονα στο εσωτερικό έχουν δημιουργήσει μείζον πρόβλημα εσωτερικής ασφάλειας, μέσω της ευρείας κοινωνικής αποδοχής της μεταναστευτικής λαίλαπας και της δημιουργίας μουσουλμανικής συνιστώσας στην χώρα μας.
Συμπερασματικά, το ισχνό και εμβρυακό Ελληνικό πατριωτικό και Ελληνικό ιδεολογικό κίνημα σήμερα πρέπει να ευγνωμονούν τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή μέσω των πολιτικών έργων και πράξεων του, καθολικά, αργά και σταθερά συνετέλεσε στην αποδόμηση των εδραιωμένων διαχρονικών μύθων στην Ελληνική κοινωνία που συντηρούσαν ένα εσωτερικό διαλεκτικό ανθελληνικό ιδεολόγημα, το οποίο εμπόδισε την χώρα να εξελιχθεί φυσιολογικά ως έθνος-κράτος και να αντισταθεί στην παγκοσμιοποίηση και την νέα τάξη πραγμάτων που απαξιώνουν την εργασία, διαλύουν την μεσαία τάξη και επαναφέρουν την φεουδαρχία στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.
