ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΑΥΛΑΙΑ»

Σε εποχές κατάπτωσης ηθών και αξιών, μια ευχάριστη πολιτισμική έκπληξη μας επεφύλαξε η πόλη του Πειραιά, η οποία μετά το περίλαμπρο Δημοτικό της Θέατρο επανεκκίνησε πριν λίγες μέρες, την Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016, και το κλασσικό θέατρο ΑΥΛΑΙΑ στο Πασαλιμάνι (Λιμένα Ζέας δι’ ημάς τους εκ Πειραιώς ελληνοκεντρικούς) στην γωνία 2ας Μεραρχίας και Κουντουριώτου 182 (τηλέφωνα: 2105151516 και κιν: 6936 480889). Αναπαλαιωμένο με απόλυτο σεβασμό στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική του και με το υπέροχο ξυλόγλυπτο με το ανάγλυφο μονόγραμμα Α (της «Αυλαίας») μπροστά στη σκηνή του, με τις φωτεινές αφίσες στο εξωτερικό του, το ζεστό θεωρείο και το παραδοσιακό κυλικείο του, άνοιξε τις φιλόξενες πόρτες του στο πειραϊκό και το αθηναϊκό κοινό (που το προσεγγίζει με μεγάλη ευκολία λόγω και του άνετου διαθέσιμου πάρκινγκ ακριβώς απέναντι από την είσοδο του θεάτρου) με την κωμωδία του Μιχάλη Μαστόρου «Ο χορός του έρωτα» σε σκηνοθεσία Κώστα Πρέκκα και με πρωταγωνιστή τον ίδιο αυτόν θεατράνθωπο, ο οποίος επανέκαμψε οριστικά στον Πειραιά, όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια.

Η πηγαία ερμηνεία του έργου από μία πλειάδα ηθοποιών, που δεν φιγουράρουν συνήθως στα ιλουστρασιόν περιοδικά του κατεστημένου, καταδεικνύει τη δύναμη επιβίωσης του θεατρικού ταλέντου στη χώρα μας σε πείσμα όλων αυτών που κινούν τα νήματα της θεατρικής βιομηχανίας, η οποία για δικούς της λόγους πολλές φορές προβάλλει τους ατάλαντους και αγνοεί – όταν δεν πολεμά ανοικτά – τους ταλαντούχους. Ευτυχώς, που ακόμα υπάρχει το αυθεντικό θεατρόφιλο κοινό, το οποίο αποτελεί και τον τελικό κριτή της θεατρικής ποιότητας και της καταξίωσης των συντελεστών της. Και αυτό το κοινό ήταν ασφυκτικά παρόν στην πρεμιέρα του έργου, ενός έργου που πέραν του γέλιου που σκόρπισε, προβλημάτισε για μία ακόμη φορά για τις σχέσεις των δύο φύλων, την περίπλοκη και πολυποίκιλη γυναικεία ψυχοσύνθεση και σε τελευταία ανάλυση την αφέλεια των ανδρών, που νομίζουν πάντα ότι είναι και αφέντες και εξυπνότεροι, χωρίς ποτέ να μπορούν να ξεφύγουν από τον ζυγό του θηλυκού (όσο επιμένουν να είναι ακόμη άνδρες και να μην υποκύπτουν στην ομοφυλοφιλική μόδα της σύγχρονης παρακμιακής εποχής μας).

Η επεισοδιακή χρονική συνεύρεση του Κώστα Πρέκκα στο τελευταίο του σπίτι με τις τρεις διαδοχικές γυναίκες του (κατά σειρά εμφάνισής τους στη σκηνή: Ειρήνη Παλαμά, Ειρήνη Δρίβα, Φωτεινή Παπαδάκη), τον φίλο του και μετέπειτα σύζυγο της πρώτης του γυναίκας (Βασίλης Πυρινής), και τον ασφαλιστή του (Γιάννης Κωσταράς) δημιουργεί μια κατάσταση συνεχούς εκρηκτικής έντασης που εκτονώνεται με τα ξεσπάσματα γέλιου των θεατών μέσα από την απρόσμενη ευρηματικότητα ενός σεναρίου πρωτότυπου, ευχάριστου και εύθυμου (σε πρώτη προσέγγιση), αλλά παράλληλα μελαγχολικού και αποκαλυπτικού της αντιφατικότητας των σχέσεων και των αισθημάτων μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας, των γυναικών που διεκδικούν τον ίδιο άνδρα, του άνδρα και του φίλου του που από ειρωνεία της τύχης «μοιράστηκαν» την ίδια γυναίκα, αλλά και τις πανουργίες ανδρών και γυναικών για την αυτόνομη επιβίωσή τους όταν η σχέση τους υφίσταται την φθορά του χρόνου και ενίοτε πέφτει θύμα της προσωπικής ιδιοτέλειας ενός εκάστου. «Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο», όπως θα έλεγε και ο Φρειδερίκος Νίτσε, αν έβλεπε το έργο, δίνοντας αφορμή στον Ίρβιν Γιάλομ να επεκτείνει την ψυχαναλυτική του δραστηριότητα γύρω από τις απόψεις του Γερμανού στοχαστή γράφοντας το: «Όταν γέλασε ο Νίτσε», σε αντιδιαστολή με το γνωστό πλέον μπεστ σέλερ του: «Όταν έκλαψε ο Νίτσε».

Χρίστος Γούδης, δημοτικός σύμβουλος Δήμου Αθηναίων

{{-PCOUNT-}}8{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα