Μπορούμε να τα βάλουμε με τη σημερινή Τουρκία;

Στην ελληνοτουρκική αναμέτρηση του μέλλοντος θα κερδίσει όποιος τολμήσει να πατήσει πρώτος τη σκανδάλη…Από τον
Γιώργο Χαρβαλιά

Οποιος θέλει να θρέφει αυταπάτες και να πιστεύει ότι η Τουρκία του Ερντογάν είναι μια χώρα θρασύδειλων μπουνταλάδων με διαλυμένη οικονομία, ψυχασθενή πρόεδρο, τεράστια ανοιχτά μέτωπα που απειλούν να την καταπιούν και θα το βάλει στα πόδια μόλις ακουστεί το πρώτο «μπαμ» στο Αιγαίο, καλύτερα να μη συνεχίσει να διαβάζει αυτό το άρθρο.

Δυστυχώς, αυτές οι αυταπάτες καλές είναι για να μας νανουρίζουν, αλλά μας έχουν στοιχίσει ακριβά στην Ιστορία. Και εσχάτως μας έχουν οδηγήσει σε παροιμιώδεις ήττες και διασυρμούς. Από τα Ιμια και την υπόθεση Οτσαλάν μέχρι αυτά τα χαμηλότερης κλίμακας νταηλίκια που συμβαίνουν σήμερα και παριστάνουμε ότι… ψιχαλίζει.

Η Τουρκία, λοιπόν, δεν ξέρω αν είναι ο προαιώνιος εχθρός με τον οποίο ποτέ δεν θα ημερέψουμε, σίγουρα όμως δεν είναι καθόλου εύκολος αντίπαλος. Σήμερα μας έχει ξεπεράσει σε όλα. Και σε ρυθμούς πληθυσμιακής αύξησης και σε δείκτες οικονομικής ευρωστίας, κυρίως όμως σε παραγωγική ικανότητα. Διαθέτει μια δεύτερης διαλογής έστω, αλλά αξιόμαχη αμυντική βιομηχανία, την ώρα που εμείς ξεπουλάμε ό,τι… πετάει και ό,τι κολυμπάει, διαθέτει έναν πολυπληθέστατο στρατό, αρκετά εμπειροπόλεμο, πάνω απ’ όλα όμως διαθέτει ανοχή, λόγω θρησκευτικής και πολιτικής ιδιοσυγκρασίας, στις ανθρώπινες απώλειες. Οι δικοί μας δύο αιχμάλωτοι, για την ασφάλεια των οποίων δίνουμε μάχη, όπως κάθε πολιτισμένη χώρα, θα ήταν για τους Τούρκους ένας αμελητέος αστερίσκος στην εκστρατεία της Αφρίν.

Συνεπώς, η ενδεχόμενη αναμέτρηση ξεκινά από διαφορετικές αφετηρίες. Στο Βασιλικό Κολέγιο του Λονδίνου, όπου είχα την τύχη να κάνω το μεταπτυχιακό μου στον τομέα της στρατηγικής (War Studies), ένα από τα αγαπημένα σενάρια εργασίας ήταν μια θερμή εμπλοκή Ελλάδας – Τουρκίας στη σύγχρονη εποχή. Κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει το αξιόμαχο των ελληνικών δυνάμεων (ήταν άλλωστε και η εποχή της μεγάλης ελληνοτουρκικής κρίσης με το «Σισμίκ»).

Κοινή διαπίστωση ήταν όμως πως το θέατρο του πολέμου στο Αιγαίο προσφέρει στην Τουρκία δεκάδες εναλλακτικά σενάρια για επιθετικές ενέργειες μικρής έντασης (π.χ. κατάληψη ακατοίκητης βραχονησίδας), ενώ η Ελλάδα, για να απαντήσει πειστικά, θα πρέπει να κλιμακώσει άμεσα τον πόλεμο οδηγώντας τον σε μια γενικευμένη σύρραξη, με κίνδυνο να ξεμείνει από δυνάμεις, «καύσιμα» και συμμάχους, αλλά και να χρεωθεί το υψηλό κόστος σε ανθρώπινες απώλειες.

Τι εννοώ; Η γεωμορφολογία του Αιγαίου είναι τέτοια που επιτρέπει στους απέναντι μια σειρά επιθετικών ενεργειών αντιπερισπασμού, ρίχνοντας στην πατρίδα μας το βάρος της επιλογής μιας κλιμάκωσης με «αληθινά πυρά εναντίον ανθρώπινων στόχων».
Τα περί δικής μας «πρώτης απάντησης» με μηχανοκίνητη εισβολή στη Θράκη και κατάληψη της… Αδριανούπολης είναι γραφικότητες για να διαβάζουν πυροβολημένοι σε παραστρατιωτικά σάιτ. Αυτές οι… αρματοδρομίες σε κατοικημένες περιοχές με εκατόμβες αμάχων ανήκουν στο παρελθόν. Σήμερα, σε οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια των Τούρκων η ελληνική απάντηση πρέπει να είναι ακαριαία, στοχευμένη και λελογισμένης ισχύος, για να μην ανοίξει ο ασκός του Αιόλου σε έναν γενικευμένο πόλεμο που μέχρι να τον σταματήσουν οι «μεγάλες δυνάμεις» δεν ξέρουμε πού θα έχει οδηγήσει.

Πολεμική αναμέτρηση με βομβαρδισμούς «πολιτικών στόχων», εργοστασίων, ηλεκτροπαραγωγικών μονάδων και άλλων δικτύων υποδομής θα οδηγήσει στο απόλυτο χάος. Ο φόρος αίματος σε απώλειες θα είναι τρομερός και έξω από την (υποκριτική έστω) πολεμική ηθική του 21ου αιώνα.
Συνεπώς, σε ένα θερμό επεισόδιο θα μιλήσουν τα «έξυπνα» όπλα και οι επαγγελματίες του κλάδου.

Το ερώτημα είναι: «Είμαστε σε θέση;» Ενας εμπειρότατος απόστρατος αξιωματικός του Ναυτικού μού έλεγε ότι στην ελληνοτουρκική σύρραξη του μέλλοντος θα κερδίσει όποιος τολμήσει να πατήσει τη σκανδάλη πρώτος. Και αυτό απαιτεί, εκτός από πολεμική ετοιμότητα, ισχυρή πολιτική βούληση.

Δεν είναι καθόλου εύκολος αντίπαλος η Τουρκία, ξαναλέω. Ειδικότερα για μια γενιά Ελλήνων που γαλουχήθηκε μέσα στη νομοτέλεια του ενδοτισμού από τους εκλεγμένους πολιτικούς ταγούς της. Σκύψαμε στους Αλβανούς την ώρα που υποδεχτήκαμε με ανοιχτές αγκάλες τα ξυπόλητα λεφούσια τους. Πουλήσαμε τα απαράγραπτα δίκαια μιας ιστορικής μειονότητας. Συμβιβαστήκαμε με τον παρανοϊκό αλυτρωτισμό των Σκοπιανών για να μην… ταυτιστούμε με τον Μιλόσεβιτς, που μας έλεγε να τους κάνουμε μια μπουκιά. Τώρα πώς θα τα βάλουμε με τους πανίσχυρους Τούρκους;

Ευτυχώς, οι ιστορικές αποφάσεις δεν βασίζονται πάντα στη λογική. Οταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, απλά κλείνεις τα μάτια και πατάς το κουμπί. Ή θα επιβεβαιώσουμε την προγονική παράδοση ή απλά θα παραδοθούμε…

{{-PCOUNT-}}13{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα