Σηκωμένοι ώμοι αδιαφορίας…

Τι πρέπει να γίνει με τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς πριν να είναι αργάΑπό τον
Μανώλη Κοττάκη

Από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους σε ελληνικό έδαφος οι οκτώ Τούρκοι πραξικοπηματίες υποστήριξα, κόντρα στο ρεύμα, ότι η Ελλάς, χώρα που δοκιμάστηκε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών και τις εθνικές συνέπειες αυτής (τραγωδία της Κύπρου), οφείλει να εκδώσει αμέσως στη γειτονική χώρα τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Δεν παίρνεις ελικόπτερο και δεν διαφεύγεις σαν τον κλέφτη από την πατρίδα σου την επομένη ενός πραξικοπήματος αν είσαι αθώος. Ούτε ζητάς άσυλο επειδή τάχα διώκεσαι πολιτικώς όταν αποπειράσαι να ρίξεις κυβέρνηση και πρόεδρο που έχουν εκλεγεί με κάλπες, το αποτέλεσμα των οποίων δεν αμφισβητήθηκε από την αντιπολίτευση ή από διεθνή οργανισμό.

Ακόμη και οι διεθνείς συμβάσεις απορρίπτουν την παροχή καθεστώτος πρόσφυγα σε άτομα που έχουν μετάσχει σε πραξικόπημα. Και σε κάθε περίπτωση, πτήση με στρατιωτικό ελικόπτερο σαν και αυτό δεν είναι εκπαιδευτική όταν γίνεται προς την Ελλάδα. Προειδοποίησα, λοιπόν, από τότε ότι η υπόθεση θα κακοφορμίσει και θα εξελιχθεί σε εθνική περιπέτεια αν δεν υπάρξει εξέλιξη. Σήμερα, με την τροπή που λαμβάνουν τα πράγματα -νέο «όχι» στην έκδοση από το Συμβούλιο Εφετών-, επιμένω ακόμη περισσότερο. Το διακύβευμα πλέον δεν είναι το κράτος δικαίου, η δίκαιη δίκη κάποιων που κατηγορούνται ότι είχαν αποστολή να σκοτώσουν τον ίδιο τον Τούρκο πρόεδρο και την οικογένειά του.

Σήμερα το διακύβευμα είναι η εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας και η ζωή δύο Ελλήνων στρατιωτικών. Των πρώτων που είναι όμηροι στα χέρια των Τούρκων μετά τον Αττίλα. Αναγνωρίζω βεβαίως ότι δύο χρόνια μετά, κατά τη διάρκεια των οποίων ο εισαγγελέας Κωνσταντινούπολης εξήντλησε με αιτήματά του όλα τα εσωτερικά ένδικα μέσα μας και ο Ερντογάν μάς έθεσε το θέμα επανειλημμένως, τυχόν έκδοσή τους θα γίνει με όρους υποταγής. Θα περάσει στην κοινή γνώμη ως μεγάλη εθνική ήττα.

Ως ταπείνωση. Αλήθεια είναι αυτό. Διερωτώμαι, όμως, ποια είναι μεγαλύτερη ταπείνωση: Η ικανοποίηση του τουρκικού αιτήματος ή η παραμονή δύο αθώων Ελλήνων που φέρουν το εθνόσημο στα κάτεργα της Αδριανούπολης επί αόριστο χρόνο; Ποια είναι η μεγαλύτερη ταπείνωση; Η απέλαση ή ένα νέο, χειρότερο επεισόδιο Ιμίων; Εάν κάποιος με διαβεβαίωνε ότι έχουμε ισχυρή στήριξη από τους συμμάχους μας σε μια σύρραξη στο Αιγαίο, μπορεί και να άλλαζα άποψη. Παρατηρώ, όμως, παντού σηκωμένους ώμους αδιαφορίας.

Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ αρνείται να παρέμβει, η Ε.Ε. δίνει 3 δισ. ευρώ στον Ερντογάν για το Προσφυγικό, η Μέρκελ επικοινωνεί μαζί του, η Σύνοδος της Ε.Ε. – Τουρκίας, για την οποία θα βάζαμε βέτο, θα γίνει κανονικά στη Βάρνα, τα Awacs του ΝΑΤΟ δεν πετούν πάνω από τους αεροδιαδρόμους μας στο Αιγαίο επειδή υιοθετούν την τουρκική άποψη ότι τα Δωδεκάνησα είναι αποστρατιωτικοποιημένα, με ποιες συμμαχίες λοιπόν θα δώσουμε τη μάχη των δικαιωμάτων; Ερωτώ ξανά: Αν οκτώ Ελληνες αξιωματικοί είχαν μετάσχει σε πραξικόπημα στην Αθήνα κατά εκλεγμένης κυβέρνησης, επιβιβάζονταν σε ένα ελικόπτερο και προσγειώνονταν στην Αγκυρα, τι θα ζητούσαμε, πέρα από το κρέμασμά τους στο Σύνταγμα για τον εξευτελισμό στον οποίο υπέβαλλαν το Εθνος; Στο όνομα, λοιπόν, των Ενόπλων Δυνάμεων -το γόητρο των οποίων πλήττεται- και της εδαφικής μας ακεραιότητας καλώ την κυβέρνηση να αναλάβει στο πρόσωπο του αρμόδιου υπουργού την πολιτική της ευθύνη. Αύριο θα είναι αργά.

{{-PCOUNT-}}8{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα