Ουγγαρία και Ελλάδα

H αντίθεση ανάμεσα στον λαοφιλή Βίκτορ Ορμπαν και στην ελληνική πολιτική σκηνήΑπό τον
Δημήτρη Παπαγεωργίου

Εκλογές έχει η Ουγγαρία στις 8 Απριλίου. Εκλογές τις οποίες είναι βέβαιο ότι θα κερδίσει το κυβερνών κόμμα του Βίκτορ Ορμπαν, του ανθρώπου που είναι βέβαιο ότι η Ιστορία θα του πιστώσει ότι κατάφερε να προκαλέσει ανάσχεση στις μεταναστευτικές ροές όχι μόνον προς την πατρίδα του την Ουγγαρία αλλά και προς ολόκληρη την κεντρική Ευρώπη· του ανθρώπου που επί της ουσίας σχημάτισε την ομάδα του Βίζενγκραντ, η οποία αντιστάθηκε στις γερμανικές ιδέες περί εποικισμού της Ευρώπης· του ανθρώπου που, αρνούμενος να υπακούσει στις γερμανικές απαιτήσεις και αδιαφορώντας για τα τερτίπια αλλά και τις απειλές της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, έμεινε σταθερός στις θέσεις του, δημιουργώντας ένα ρήγμα στην πλαστή συναίνεση που κάποιοι ήθελαν να επιβάλουν με στόχο τον εποικισμό της Ευρώπης. 

Αλλά όχι μόνον αυτό. Γιατί, όσο σταθερός και να ήταν στο Μεταναστευτικό, δεν αρκεί μόνον αυτό. Θα του πιστώσει η Ιστορία και ότι ήταν αυτός που έδιωξε «με τις κλοτσιές» το ΔΝΤ από τη χώρα του, προπληρώνοντας μάλιστα δόσεις για να έχει την ευχέρεια να εφαρμόσει τη δική του πολιτική.
Θα σημειώσει επίσης ότι ήταν αυτός που τα έβαλε με το «σύστημα Σόρος», που ήθελε να μετατρέψει το εθνικό κράτος της χώρας του σε ένα δίκτυο ΜΚΟ, οι οποίες, δίχως καμία λαϊκή εντολή, ήθελαν να «διαμορφώσουν» την πολιτική του κράτους του οποίου ηγείται. Πρόκειται για έναν πολιτικό άνδρα ο οποίος πήρε μία χώρα με το μέγεθος της Ελλάδας (γιατί δεν είναι παραπάνω οι Ούγγροι) και την κατέστησε πόλο εντός της Ε.Ε.

Ας τολμήσουμε μια μικρή σύγκριση με τα δικά μας πρόσωπα, οι οποίοι έπραξαν τα ακριβώς αντίθετα. Δεν προέβαλαν αντιστάσεις, πήραν τον δρόμο της «υπακοής» στα κελεύσματα των διάφορων υπερεθνικών οργανισμών και ξένων κρατών. Κελεύσματα που ως στόχο είχαν να περιφρουρήσουν τα δικά τους συμφέροντα, να «θεσμοθετήσουν» τη δική τους de facto ιεραρχική ανωτερότητα έναντί μας. Αυτή η αντίθεση ανάμεσα στον λαοφιλή Βίκτορ Ορμπαν και στην ελληνική πολιτική σκηνή αντικατοπτρίζεται με κάθε τρόπο στην πραγματικότητα. Και δεν μπορεί παρά να δημιουργεί μια αίσθηση πικρίας. Μια αίσθηση πικρίας για το γεγονός ότι η πολιτική τάξη τούτης εδώ της χώρας φαίνεται να έχει στόχο της να αποτελέσει κάποιου είδους «έπαρχο» για την πραγματική εξουσία που βρίσκεται στις Βρυξέλλες, αφού έχει πιστέψει ότι το έθνος-κράτος είναι «τελειωμένη ιστορία».
Στην Ιστορία όμως δεν γράφονται αυτοί που ακολουθούν τα διάφορα -πρόσκαιρα- ρεύματα, αλλά αυτοί που δημιουργούν τα δικά τους.

*Δημοσιογράφος

{{-PCOUNT-}}8{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα