Ευρωκρατική τρομοκρατία!

Η Ιταλία, η Ελλάδα και οι αφόρητες πιέσεις  στους λαούςΑπό τον
Δημήτρη Παπαγεωργίου*

Κάθε στατιστική αποτύπωση των απόψεων των Ελλήνων πολιτών που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια αποκαλύπτει ένα βαθύ ρήγμα ανάμεσα στις απόψεις τους και τις απόψεις των πολιτικών ελίτ. Στο Μεταναστευτικό, στην οικονομία, στο ζήτημα των Σκοπίων και σε ένα σωρό άλλα ζητήματα.

Αυτό το «ρήγμα» ανάμεσα στους πολίτες και τα κόμματα, τουλάχιστον τα μεγάλα κόμματα, τα κόμματα εξουσίας, έχει γίνει σχεδόν αποδεκτό ως μέρος του «πολιτικού παιχνιδιού».
Αυτό συνέβαινε μέχρι πρόσφατα και στη γειτονική Ιταλία, όπου οι σοσιαλιστές και η συστημική Δεξιά εναλλάσσονταν στην εξουσία με τον ίδιο τρόπο που αυτό συμβαίνει και στη χώρα μας. Ομως οι Ιταλοί στις τελευταίες εκλογές αποφάσισαν να αλλάξουν αυτό το μοτίβο. Ετσι, δύο κόμματα, δύο αντισυστημικά κόμματα, πήραν τα μεγαλύτερα ποσοστά.

Γιατί όμως αυτό συνέβη στην Ιταλία και όχι στην Ελλάδα;
Σκέφτηκα αρκετά περί αυτού και σίγουρα έλαβα υπόψη μου τα μεγέθη των χωρών. Η Ιταλία, μια μεγάλη βιομηχανική χώρα, παλαιότερα ισοδύναμη της Γερμανίας και της Γαλλίας, έναντι της Ελλάδας των 10.000.000 και του τουρισμού. Ομως δεν αρκεί αυτό.
Αλλά μετά, βλέποντας όσα συνέβησαν στην Ιταλία την τελευταία εβδομάδα, τα σπρεντς, τις πιέσεις από Ευρωπαίους αξιωματούχους, τις απόπειρες κατατρομοκράτησης των Ιταλών πολιτών, θυμήθηκα όσα συνέβησαν στη χώρα μας, από το 2008 μέχρι και το 2015.

Το όργιο αυτό τρομοκράτησης του ελληνικού λαού. Από πολιτικούς, εφημερίδες, διεθνή μέσα και όλους τους υπόλοιπους φορείς. Και το πώς ο ελληνικός λαός υπό αυτές τις πιέσεις έσκυψε το κεφάλι και παραχώρησε επί της ουσίας την άσκηση της οικονομικής πολιτικής του κράτους του στα γνωστά υπερεθνικά όργανα.

Ταυτόχρονα, παρακολουθώντας στο Ευρωκοινοβούλιο τις αντιδράσεις για την πολιτική κρίση στην Ιταλία, είδα και τις αντιδράσεις της «φιλελεύθερης» πτέρυγας, όπως αυτή αντιπροσωπεύεται από τον Γκι Φερχόφσταντ, πρόεδρου της ομάδας των «Φιλελεύθερων και Δημοκρατών».

Ο οποίος με δύο λόγια είπε ότι για τη μεγέθυνση των εθνικών πολιτικών κρίσεων και τα αποτελέσματα αυτών σε όλα τα κράτη, μέσω του ευρώ, φταίει το ότι ακόμη δεν έχει «ολοκληρωθεί» το εγχείρημα του ευρώ. Και αυτό διότι το κοινό νόμισμα δεν έχει από πίσω του μια συμπαγή πολιτική δύναμη. Για το πώς χρειάζεται πίσω από το ευρώ να υπάρχει ένας «κοινός προϋπολογισμός», για το πώς χρειάζεται ένα «Ευρωκοινοβούλιο» με πραγματικές εξουσίες.

Και αναρωτιέμαι για το αν οι τεράστιες πιέσεις που δέχτηκε -σε κάθε επίπεδο- η χώρα μας από αυτούς που τώρα προσπαθούν να χειραγωγήσουν την Ιταλία δεν είχαν να κάνουν καθόλου με τα οικονομικά, αλλά απλά στόχευαν στο να δημιουργήσουν ένα τετελεσμένο μεταφοράς πολιτικής εξουσίας από τα έθνη-κράτη σε υπερεθνικά όργανα.

*Δημοσιογράφος

{{-PCOUNT-}}12{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα