Πού οδεύει η αντιπολίτευση;

Ο Κ. Μητσοτάκης θα πρέπει να επιλέξει ποιο από τα δύο ρεύματα, το κεντρώο ή το δεξιό, θα δυσαρεστήσει περισσότεροΑπό τον
Ραφαήλ Καλυβιώτη

Τούδε και στο εξής θα κριθούν πολλά για το τι μέλλει γενέσθαι στον ευρύτερο χώρο της Κεντροδεξιάς. Τα φλερτ με κάποια από τα στελέχη των κομμάτων Ποτάμι και ΚΙΝ.ΑΛ. είναι ήδη ορατά. Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει αποφασίσει εξαρχής να επεκταθεί από τον χώρο της Κεντροαριστεράς μέχρι τις παρυφές της Δεξιάς. Κοινό σημείο που τέμνει όλες αυτές τις τάσεις είναι η επιθυμία τους να διώξουν μία από τις χειρότερες κυβερνήσεις που ηγεμόνευσαν ποτέ στον τόπο αυτό. Η ύπαρξη κοινού εχθρού είναι πάντοτε ευκολότερο να ενώσει, ειδικά ανθρώπους που ιδεολογικά δεν απέχουν τα μέγιστα. 

Η Δημιουργία Ξανά και η Δράση δεν διαφέρουν σε κανένα σημείο από τις θέσεις του Κ. Μητσοτάκη, ούτε στην οικονομία ούτε στα ηθικοπολιτικά ζητήματα. Το ίδιο συμβαίνει με το ΚΙΝ.ΑΛ. και με το Ποτάμι. Το ΚΙΝ.ΑΛ. ειδικά δεν έχει επιδείξει κατά τη διάρκεια της προεδρίας Γεννηματά ένα νέο διακριτό στίγμα που να το τοποθετεί στον πολιτικό χάρτη ως ένα κόμμα με διακριτή ταυτότητα. Βρίσκεται ανάμεσα στο λαϊκιστικό προφίλ του ιδρυτή του και του εθνομηδενιστικού εκσυγχρονισμού Κ. Σημίτη. Τι ακριβώς είναι όμως αυτό το ενδιάμεσο ερευνάται ακόμα και κεφαλαιοποιείται στο συμπαθητικό χαμόγελο της προέδρου του. Οι περισσότεροι από την «εκσυγχρονιστική» ομάδα Σημίτη βέβαια κατοικοεδρεύουν αυτήν τη στιγμή στο Ποτάμι, ενώ πλείστοι όσοι μετακόμισαν στη Ν.Δ.

Αθροίζοντας τις δύο αυτές «εκσυγχρονιστικές» ομάδες, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι διαφορές τους με τον Κ. Μητσοτάκη δύνανται να ανιχνευθούν στο εάν το κράτος ή ο ιδιώτης θα διατηρήσει το 51% ή το 49% του ιδιοκτησιακού ελέγχου ενός κρατικού οργανισμού προς ιδιωτικοποίηση. Τους ενώνουν όμως και άλλα ζητήματα βαρύτερης σημασίας: η άποψή τους ότι πρέπει να δημιουργηθεί μία Ομοσπονδιακή Ευρώπη, στην οποία το έθνος κράτος παίζει τον ρόλο της Πολιτείας, το γεγονός ότι το έθνος είναι μία «φαντασιακή κοινότητα» που κατασκευάστηκε από τα κράτη μετά τη Γαλλική Επανάσταση, η αποφυγή «εθνικιστικών» εξάρσεων, όπως το «Μακεδονικό», το «ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν», τα «Ιμια» κ.λπ., η συγγραφή νέων βιβλίων που δεν είναι «εθνικιστικά», η απόλυτη ελευθερία στην επιλογή, όπως η υιοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών και ο διαχωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος.

Εδώ η εξίσωση για τον νέο πρόεδρο της ΝΔ αρχίζει να γίνεται δύσκολη. Από ό,τι όλα δείχνουν, η δεξιά τάση του κόμματός του, ήτοι οι κ. Βορίδης και Γεωργιάδης, απολαμβάνουν τη μεγαλύτερη δημοφιλία μεταξύ των ψηφοφόρων του κόμματος. Τα χαρακτηριστικά αυτής της τάσης ναι μεν συγκλίνουν στην οικονομία με τους Φιλελευθέρους του κ. Μητσοτάκη, αλλά οι διαφορές τους στα ηθικοπολιτικά ζητήματα, που περιεγράφησαν ως άνω, είναι υπαρκτές.

Οι επιλογές του νέου προέδρου και ο χώρος έκφρασης που θα δοθεί στη δεξιά τάση θα διαλευκάνουν κατά πόσον ο χώρος μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και Χρυσής Αυγής θα συρρικνωθεί ή θα μεγαλώσει. Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει να επιλέξει ποιο από τα δύο ρεύματα, το κεντρώο ή το δεξιό, θα δυσαρεστήσει περισσότερο. Ολα καταδεικνύουν ότι η δεξιά τάση θα μείνει πιο δυσαρεστημένη. Η ψήφος για ανέγερση τεμένους στον Βοτανικό είναι κάτι που δεν ξεχνιέται εύκολα ή τουλάχιστον δεν πρέπει. Μεταξύ της Χ.Α. δε και της Ν.Δ .οι διεργασίες είναι έντονες και οι ψίθυροι μεγαλώνουν.

Ο συντηρητικός χώρος ήταν παραδοσιακά εκείνος που «προσέφερε» το αφήγημα στην Κεντροδεξιά σε όλες τις χώρες. Στις σύγχρονες γενιές πολιτικών που δεν κατέστη κάτι τέτοιο αντιληπτό ξεπήδησαν το Tea Party, ο Φάρατζ και η Λεπέν. Στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στην Αμερική αυτό αποκωδικοποιήθηκε άμεσα και τόσο τα αιτήματα όσο και το ίδιο το Tea Party εντάχθηκαν στους κόλπους του κάνοντας τον πιο έγκριτο Συντηρητικό αναλυτή Ferguson να αντιληφθεί «πόσο μπροστά είναι οι ρεπουμπλικάνοι». Στο Συντηρητικό Κόμμα στη Μ. Βρετανία ο Ντέιβιντ Κάμερον ενσωμάτωσε πολλά από τα αιτήματα του ευρωσκεπτικιστή Φάρατζ και ξανακέρδισε τις εκλογές, ενώ η Τερέζα Μέι αντιθέτως είναι στα πρόθυρα της παραίτησης. Στη Γαλλία η Κεντροδεξιά δεν άκουσε τις καμπάνες που ηχούσαν από τα δεξιά της και η Μαρίν Λεπέν θριαμβεύει. Ο Σαλβίνι συναντήθηκε με τον Ορμπάν. Κάποιοι λοιπόν εντός των συνόρων πρέπει να αναθεωρήσουν.

*Πολιτικός επιστήμων και πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών (diesy.gr) – [email protected]

{{-PCOUNT-}}12{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα