Αν θελήσουμε να μας πει ο Κύριος του ουρανού και της γης πώς βλέπει Αυτός τη ζωή, τότε θα δούμε πολύ διαφορετικά τα πράγματαΓράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος*
Μίλα στον Θεό. Προσπάθησε να καταλαβαίνεις τα δικά Του μηνύματα. Τη δική Του ατμόσφαιρα. Τη δική Του κρίση, που ‘ναι τελείως διαφορετική από την κρίση των ανθρώπων. Βλέπεις τι συνέβη στην περίπτωση των αμαρτωλών που συνάντησε ο Χριστός: Ολοι οι γύρω τους έλεγαν ότι είναι για την κόλαση. Κι ο Χριστός ξαφνικά λέει ότι αυτοί πάνε πρώτοι στον Παράδεισο. Απόλυτη ανατροπή. Τα πάνω κάτω έφερε ο Χριστός σ’ αυτές τις αντιλήψεις. Οι τελώνες, λέει, και οι αμαρτωλές γυναίκες πάνε πρώτοι στον Παράδεισο σε σχέση με σας. Και να φανταστείς ότι γι’ αυτούς όλοι έλεγαν: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο κολασμένοι».
Αν, λοιπόν, μπούμε στην ατμόσφαιρα του Χριστού και δούμε τον τρόπο που ο Χριστός βλέπει τη ζωή κι αν θελήσουμε να μας πει Αυτός, ο Κύριος του ουρανού και της γης, τα δικά Του μυστικά και πώς βλέπει Αυτός τη ζωή, τους ανθρώπους, τον κόσμο, τότε θα δούμε πολύ διαφορετικά τα πράγματα στη συνέχεια. Ολα αυτά μάς τα διδάσκει η προσευχή. Μέσα στο κλίμα της ανθίζουν όλα αυτά. Δεν είναι θέμα γραφείου ούτε ζήτημα εγκεφαλικό, ώστε απλά να τα σκεφτούμε. Γιατί μπορεί το μυαλό μας να τα σκεφτεί, μα η καρδιά μας να μην τα δεχτεί. Ενώ διά της προσευχής αλλάζουν οι βίδες της καρδιάς μας (αν μπορούμε να πούμε ότι η καρδιά έχει βίδες). Ερχεται ένας άνθρωπος, σου μιλάει και βλέπεις ότι η εμφάνισή του δεν εμπνέει τίποτα πνευματικό και εκκλησιαστικό. Και ξαφνικά, έπειτα από λίγη συζήτηση λέει κάτι προσωπικό του και αρχίζουν τα μάτια του και τρέχουν δάκρυα. Και λες: «Για δες! Μέσα σ’ έναν τέτοιο άνθρωπο, με τέτοια εξωτερική εμφάνιση, που δεν σε προδιαθέτει, κρύβεται ένα τέτοιο διαμάντι και μια τόσο όμορφη ψυχή».
Ποιος σε βοήθησε και στάθηκες φιλικά απέναντί του, αγαπητικά, με συμπάθεια, με ανοιχτή καρδιά, με ανοιχτό μυαλό; Ποιος; Η προσευχή. Η προσευχή σε κάνει τόσο ανοιχτό στον κόσμο, σου δίνει αυτή τη φώτιση, την ανοχή και την ελπίδα. Και την αφανή ιεραποστολή. Μια ιεραποστολή που δεν φαίνεται. Είναι όμως ιεραποστολή κι αυτή. Είναι η χάρη τής προσευχής που επηρεάζει χωρίς να πεις πολλά.
Οταν έλεγε η μάνα… Διαβάστε ένα βιβλίο που λέει -πώς το λέει;- «Ερωτήσεις και απαντήσεις….», δεν θυμάμαι, της αδελφής Μαγδαληνής από το Εσεξ της Αγγλίας. Περιέχει συζητήσεις για τα παιδιά και ερωτήσεις και απαντήσεις (τη ρωτούν και η μοναχή απαντά). Αναφέρει για μια μητέρα που το παιδί της είχε μπλέξει με μια προτεσταντική εκκλησία, στην οποία πήγαινε.
Κι η μητέρα αυτή συνέχεια τσακωνόταν με το παιδί της και του έλεγε: «Εχεις μπλέξει! Εχεις φύγει απ’ την Εκκλησία, την ορθόδοξη! Τι είναι αυτά που κάνεις; Πηγαίνεις στους προτεστάντες…» και τσακωνόταν μαζί του. Και μια φορά έκανε προσευχή αυτή η μητέρα. Και το παιδί της έφυγε πάλι. «Μαμά, φεύγω». «Πού πας;» «Πάω πάλι εκεί που ξέρεις. Στη συνάντηση που έχουμε για να κάνουμε τις προσευχές μας. Σ’ αυτή την αίθουσα».
Και η μητέρα, επειδή αυτή τη φορά ήταν μέσα στην ατμόσφαιρα της προσευχής, δεν απάντησε νευριασμένη, μα έμεινε σιωπηλή. Κι είπε μόνο: «Καλά, παιδί μου. Να πας στο καλό και κάνε και για μένα καμιά προσευχή». Κατάλαβες; Αυτή τη φορά είπε στον γιο της: «Κάνε προσευχή και για μένα». Κι, αντί να τσακωθεί με το παιδί της, το αποδέχτηκε.
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως
