Τι μένει όταν γερνάμε και είμαστε μαζί; Αγάπη μένει και να μπορούμε μέσα από όλα αυτά να βγάλουμε μια καλοσύνηΓράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος
Δεν παντρεύτηκες τον γιο σου, παντρεύτηκες τον άντρα σου. Το λέω γιατί μερικές γυναίκες έχουν λατρεία στα παιδιά. Αντί να ασχοληθούν με τον άντρα τους, ασχολούνται διαρκώς με τα παιδιά. Και στο τέλος τα τρελαίνουν από την πολλή αγάπη και τα «ξεζουμίζουν». Κοίτα τον άντρα σου, άσε το παιδί σου. Μη γίνεσαι κουραστική και καταπιεστική στο παιδί.
Με τον άντρα σου ασχολήσου. Είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνεις καλά τι λέω. Ολα τα πιάνεις και όλα τα νιώθεις. Διότι είσαι πανέξυπνος. Και πανέξυπνη. Ολα αυτά είναι βγαλμένα απ’ τη ζωή όλων μας.
Αν εσύ νομίζεις ότι η ζωή είναι αλλιώς, τότε μάλλον ζεις σε έναν άλλον ονειρικό κόσμο. Αυτά περίπου ήθελα να σου πω. Εύχομαι να περάσεις καλά τα χρόνια που σου μένουν στον γάμο σας, μέχρι να γίνεις σαν τον παππού αυτόν που, χρόνια παντρεμένος, στο τέλος γέρασε.
Και ξύπνησε ένα βράδυ ο παππούς, ήταν 78 χρονών και πήγε να πιει νερό. Και ήταν το φως της λάμπας, έξω από τον δρόμο, που έπεφτε στο δωμάτιό τους και το φώτιζε. Ηπιε νερό.
Και γύρισε από το μπάνιο να ξαπλώσει πάλι. Και βλέπει τη γυναίκα του που κοιμόταν κι έπεφτε το φως στο πρόσωπό της. Και την κοιτούσε.
Και σκέφτηκε: «Πω, ρε παιδί μου! Δες πώς έγινε η ζωή μου. Κοιμάμαι δίπλα σε μια γριά. Και το φοβερό είναι ότι αυτή η γριά είναι η γυναίκα μου. Κι είμαι κι εγώ γέρος! Αλλά εμείς οι δύο, όταν παντρευτήκαμε, δεν ήμασταν έτσι. Ημασταν νέοι. Πώς γίναμε έτσι, ρε παιδί μου!»
Ηταν μόνος μέσα στη νύχτα και σχεδόν παραμιλούσε. Ενώ η γυναίκα του κοιμόταν. «Πώς γίναμε έτσι! Παντρευτήκαμε 25 χρονών και τώρα έχουμε φτάσει εβδομήντα τόσο και γεράσαμε κι είμαστε μαζί. Πώς πέρασαν τα χρόνια!» Τι μένει έπειτα από όλα αυτά; Μια αγάπη μένει. Και να γνωρίσεις λίγο τον εαυτό σου μένει.
Και να καταλάβεις και λίγο τον άλλον. Και να μπορείς μέσα από όλα αυτά να βγάλεις μια καλοσύνη. Γιατί, τελικά, θα πεθάνουμε έπειτα από χρόνια και δεν θα μείνει κάτι άλλο να θυμόμαστε. Μόνο αυτό. Μια καλοσύνη. Θα λένε οι άλλοι «ήταν ωραίος άνθρωπος, ήταν ευχάριστος». Ή «μας έβγαλε την ψυχή όσο ζούσε».
Τι άλλο θα μείνει; Οταν γίνεις παππούς και γιαγιά, τι μένει; Μια καλοσύνη στην καρδιά. Τον ξέρετε ίσως τον φιλόλογο, τον Κωνσταντίνο Γανωτή. Είχε έρθει ένας φίλος μου κληρικός από το εξωτερικό και ήθελε να τον γνωρίσει. Και τον πήγα στο σπίτι του κ. Γανωτή. Γνωρίσαμε και τη γυναίκα του, την κυρία Ειρήνη. Κουβεντιάσαμε, τα είπαμε, ο φίλος μου χάρηκε που γνώρισε τον κ. Γανωτή. Και ήρθε η ώρα να φύγουμε.
Πάμε να βγούμε απ’ το διαμέρισμά τους και λέει η γυναίκα στον άντρα της: «Κώστα, αγάπη μου, άνοιξε λίγο το φως στον διάδρομο να βλέπουν οι πατέρες στις σκάλες να μην πέσουν». «Κώστα, αγάπη μου». Ακουγα καλά; Μια γυναίκα εβδομήντα τόσο χρονών κι έλεγε τον άντρα της μπροστά μας «Κώστα, αγάπη μου». Τι ωραίο πράγμα! Τον έλεγε «αγάπη μου». Εσείς δεν ξέρω πώς λέτε τον άνθρωπό σας.
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως
