Λίγα λόγια από καρδιάς: Μη σε πιάνει παράπονο

Η ζωή είναι κόπος. Μη φαντάζεσαι ότι εσύ αδικείσαι και κάποιοι άλλοι περνούν τέλειαΓράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος

Μια φορά εξομολογούσα κάποιον – ήταν περίπου 25 χρονών. Και χτύπαγε το κινητό του. Του λέω «σήκωσέ το, μήπως είναι κάτι επείγον». «Οχι», μου λέει, «πάτερ, τώρα εξομολογούμαι». Λέω «καλά». Υστερα από δύο λεπτά ξαναχτυπάει το κινητό, τίποτα. Οταν χτύπησε τρίτη φορά, του λέω «σήκωσέ το, μπορεί να είναι κάτι επείγον, μπορεί να είναι η μάνα σου». «Οχι», λέει, «αν ήταν η μάνα μου θα το καταλάβαινα, διότι για τη μάνα μου έχω βάλει για ήχο τις σειρήνες της Αστυνομίας».

Γιατί έβαλε τέτοιον ήχο; Γιατί η μάνα του θυμίζει Αστυνομία! Εσύ τι θυμίζεις στο παιδί σου; Μερικοί γονείς έπρεπε να είχατε σπουδάσει αστυνόμοι, ντετέκτιβ. Μου λέει ένας γονιός: «Τα ψάχνω όλα, τα ανακαλύπτω όλα, δεν μου ξεφεύγει τίποτε». Μπράβο σου, μεγάλη επιτυχία! Και τι πέτυχες; «Τον είδα, είδα τις τσέπες του, κατάλαβα τι κάνει. Είδα το κινητό, τον υπολογιστή, βρήκα τους κωδικούς». Βρε, αυτό είναι το ζητούμενο; Να κυνηγάς το παιδί σου και να το κατασκοπεύεις; Το θέμα είναι να το σώσεις το παιδί. Κι όχι να ψάχνεις κινητά, μηνύματα και κωδικούς. Να με συγχωρείς αν σε ζάλισα, το κάνω επειδή εγώ είμαι μόνος και ζω αυτό που λέμε «ελεύθερος κι ωραίος». Γι’ αυτό ίσως τα λέω κι ωραία. Μου λέει ένας: «Καλά, εσύ αν είχες παντρευτεί, θα έβλεπα τότε τι ομιλίες θα έκανες. Τώρα τα λες εκ του ασφαλούς».

Οντως. Εγώ μένω σπίτι μόνος. Μου έφεραν και κάτι ωραία φαγητά κάποιες κυρίες, είμαι τακτοποιημένος. Εχω για τρεις μέρες ακόμα έτοιμο φαγητό. Ενώ εσύ ζεις στο σπίτι σου, έχεις οικογένεια, κι όλα αυτά τα κάνεις πράξη με κόπο και αγώνα. Σίδερο, μαγείρεμα, ξεσκόνισμα, τα παιδιά, φωνές, δουλειές, θερμοσίφωνας, λες «τι γίνεται τώρα;» Εσύ κάνεις αυτό που έχει τη μεγαλύτερη αξία: αγωνίζεσαι. Εσύ ζεις τη ζωή έμπρακτα. Οχι θεωρίες και λόγια.

Η ζωή είναι κόπος. Μη φαντάζεσαι ότι εσύ αδικείσαι και κάποιοι άλλοι περνούν τέλεια. Ολοι έχουν τις στενοχώριες τους στη ζωή. Οσους ξέρω όλοι με στενοχώριες και προβλήματα είναι. Κι εσύ έτσι είσαι. Καλά είσαι. Καλά το πας, μην απογοητεύεσαι. Και μη σε πιάνει το παράπονο ότι είσαι θύμα που τυλίχτηκε στην οικογένεια, χωρίς επιστροφή. Δεν βοηθάει αυτό. Να λες μέσα σου «μια χαρά είμαι, θα παλέψω. Θα τα καταφέρω».

Σταμάτα την κλάψα, κυρίως αν είσαι γυναίκα. Ξέρεις γιατί κλαίμε πολύ και γιατί μας αρέσει η κλάψα; Γιατί θυμόμαστε ότι, όταν ήμασταν μικρά παιδιά και κλαίγαμε, όλοι έτρεχαν κοντά μας και μας αγαπούσαν και μας χάιδευαν. Και μας έχει μείνει αυτή η συσχέτιση: κλάμα θα πει «εισπράττω συμπάθεια, φροντίδα, λύπηση και χάδια». Οποτε κλαιγόμαστε, περιμένουμε ότι κάποιοι θα μας συμπαθήσουν. «Τι έχεις; Γιατί είσαι έτσι; Τι να κάνω για σένα; Ελα, μη μου στενοχωριέσαι». Οταν είσαι καλά, δεν θα ασχοληθεί και πολύ ο άλλος μαζί σου. Χωρίς πρόβλημα δεν έχεις και πολύ ενδιαφέρον!

* Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως

{{-PCOUNT-}}12{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα