Αυτά που περνάμε στη ζωή μας είναι κάτι που εμείς, κατά κάποιον τρόπο, ελκύσαμε κοντά μαςΓράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος
Το μυαλό, όταν πονάς, θολώνει απίστευτα. Είναι που χάνεται η ισορροπία, χάνεται η αρμονία και χαρά της ζωής, και το κίνητρο που σε κάνει να θες να ζήσεις. Σε βρήκε ο πόνος και σε πνίγει ένα «γιατί». Γιατί να γίνει αυτό; Θες ν’ ακούσεις μια εξήγηση, μια απάντηση για να ηρεμήσεις.
Το «γιατί» δεν το ξέρω. Ξέρω ότι ο Θεός είναι αγάπη. Πώς, όμως, μπορεί αυτή η αγάπη να σε πονά τόσο πολύ, ομολογώ, δεν το ξέρω. Με ξεπερνά κι εμένα. Ξέρω και κάτι ακόμα: Αυτό που περνάμε, κάθε θλίψη, κάθε δοκιμασία στη ζωή, είναι κάτι που εμείς, κατά κάποιον τρόπο, ελκύσαμε κοντά μας.
Μ’ έναν μυστικό τρόπο το τραβήξαμε κοντά μας, το προκαλέσαμε. Οχι εκούσια. Οχι στο επίπεδο της λογικής. Δεν έγινε συνειδητά. Κανείς δεν προκαλεί συνειδητά την αποτυχία, την απογοήτευση και τη μεγάλη πίκρα. Ποτέ δεν θα σκεφτόμουν εκούσια και συνειδητά να πάθω κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Οχι, σίγουρα δεν έγινε συνειδητά.
Προσπάθησε να καταλάβεις, αν μπορείς, τι σου λέω σήμερα, τη μέρα του μεγάλου σου πόνου. Ακου. Κάπου στο βάθος της ψυχής μας υπάρχει κάποια αιτία, που περνάμε όσα περνάμε. Να σ’ το πω με ένα παράδειγμα: Κάποιος ζήταγε απ’ τον Θεό να μάθει ν’ αγαπά όλο τον κόσμο. Και μάλιστα ν’ αγαπά χωρίς προϋποθέσεις και ιδιοτέλεια. Ηθελε να αγγίξει την ανιδιοτελή αγάπη.
Το ζητούσε απ’ τον Θεό θερμά. Και το ποθούσαν η ψυχή και η καρδιά του. Λαχταρούσε να μάθει να αγαπά τους περίεργους και δύσκολους ανθρώπους.
Και ύστερα από χρόνια βρίσκεται στα 45 του στην Τήνο, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας μας. Και κλαίει για τη γυναίκα που του ‘στειλε ο Θεός.
Και λέει: «Γιατί, Θεέ μου, μου την έστειλες; Γιατί να έχω έναν τέτοιον άνθρωπο δίπλα μου και να περνάμε τόσο δύσκολα; Δεν αγαπιόμαστε καθόλου.
Συνέχεια σφαζόμαστε, τσακωνόμαστε, παρεξηγούμαστε. Και φτάνουμε κάθε λίγο στα πρόθυρα του διαζυγίου. Είμαι χάλια, Χριστέ μου. Γιατί γίνεται αυτό; Δεν βρίσκω καμία εξήγηση. Γιατί μου το ‘κανε αυτό ο Θεός;» Και η Παναγία προσπαθεί να του πει, εκεί στην προσευχή που κάνει, το μυστικό. Προσπαθεί να του θυμίσει πως όταν αυτός ο άνθρωπος ήταν 20 χρονών, στα νιάτα του, τότε που ζητούσε να κάνει οικογένεια, έκανε ακριβώς αυτή την προσευχή: «Βοήθησέ με, Θεέ μου, ν’ αγαπώ χωρίς ιδιοτέλεια. Δώσ’ μου τη δύναμη ν’ αγαπώ αληθινά». Και πέρασαν τα χρόνια. Και ο νέος άντρας πήγε 30 και πήγε 35.
Και ήρθε ο γάμος. Και ήρθαν δυσκολίες και προβλήματα. Κι εκεί που νόμιζε ότι όλο αυτό που συνέβη ήταν τυχαίο, αρχίζει να θυμάται και να συνδέει τα γεγονότα μεταξύ τους και να καταλαβαίνει ότι όλο αυτό δεν ήταν τελικά τιμωρία ή τυχαίο, μα η απάντηση σ’ αυτήν ακριβώς τη νεανική προσευχή.
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως
