Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΟ ΑΛΛΩΝ ΚΟΣΜΩΝ

Η σημαντικότατη πολιτισμική διαφορά ανάμεσα στα δύο πολύνεκρα χτυπήματα σε Ουτρέχτη και Ν. ΖηλανδίαΑπό τον 
Γιάννη Χ. Κουριαννίδη

Οι περιπτώσεις των δύο μακελάρηδων στη Νέα Ζηλανδία και την Ολλανδία, με τους δεκάδες νεκρούς συνολικά, αν και συνέβησαν σε δύο απομακρυσμένα μεταξύ τους σημεία του κόσμου και από άτομα διαφορετικού πολιτισμικού υποβάθρου, έχουν μεταξύ τους πολλά κοινά σημεία. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει η απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, που αποτυπώθηκε στα τυφλά χτυπήματα εναντίον γυναικόπαιδων, ηλικιωμένων και γενικώς αθώων και ανυποψίαστων ανθρώπων.

Ο προβληματισμός που αναπτύχθηκε μετά το τραγικό γεγονός της Νέας Ζηλανδίας, το οποίο κατέδειξε ότι ο ψυχοπαθής της Νορβηγίας Αν. Μπρέιβικ αποκτά πλέον και μιμητές, είναι εστιασμένος στο κατά πόσον οι μαζικοί δολοφόνοι των δύο αυτών περιπτώσεων αντιπροσωπεύουν ένα αναπτυσσόμενο κίνημα ακραίας αντίδρασης των δυτικού τύπου κοινωνιών ενάντια στην απειλή της ισλαμικής τρομοκρατίας.

Νομίζω πως είναι γενικώς αποδεκτό ότι η βία γεννά βία. Το ερώτημα είναι κατά πόσον η αντίδραση στην ισλαμική βία αποκτά χαρακτηριστικά οργανωμένης και μαζικής αντιπαλότητας. Σ’ αυτό νομίζω ότι η απάντηση έρχεται μάλλον αβίαστα, αφού πρόκειται για δύο διαφορετικούς κόσμους, με αξιακά συστήματα και κοσμοθεώρηση που σε πολλά σημεία συγκρούονται.

Στο πρόσφατο βιωματικό και σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά της, με τίτλο «Οι δαίμονες της ερήμου», η Αλεξάνδρα Συμεωνίδου αποτυπώνει αυτή τη διαχρονική σύγκρουση πολιτισμών μέσα από τη δική της τραυματική εμπειρία, που λίγο έλειψε να της στοιχίσει τη ζωή. Αεροσυνοδός στη Saudia Airlines, γνώρισε και παντρεύτηκε έναν πρίγκιπα, πιλότο του αεροσκάφους με το οποίο συνταξίδευαν.

Η επόμενη ημέρα της ζωής της ήταν κάτι που δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε στον χειρότερο εφιάλτη της. Δραπετεύοντας με χίλιους κινδύνους, αφιέρωσε έκτοτε τη ζωή της στη συγγραφή έργων παγκόσμιας απήχησης, στα οποία αποτυπώνει την εμπειρία της, αλλά κυρίως αναδεικνύει ακριβώς αυτή τη σύγκρουση των δύο κόσμων. Στο προαναφερόμενο βιβλίο, μάλιστα, κάνει ένα βήμα παραπάνω, αφού ανάγει την αντιπαλότητα αυτή όχι σε επίπεδο θρησκευτικό, αλλά γενικότερα πολιτισμικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο «κακός» του έργου της, ο αραβικής καταγωγής μουσουλμάνος φίλος της ηρωίδας, στην πραγματικότητα είναι μέλος μιας κρυπτοχαλδαϊκής σέχτας, η οποία κατάφερε και επιβίωσε στο πέρασμα των αιώνων λατρεύοντας την Αστάρτη κάτω από το κάλυμμα του Ισλάμ! Οι συμπεριφορές, όμως, των μελών της ομάδας ενείχαν τα ίδια εγκληματικά χαρακτηριστικά που διακατέχουν τις δράσεις των φονταμενταλιστών του Ισλάμ. Με τον παραλληλισμό αυτόν, η συγγραφέας προφανώς ανιχνεύει μια διαχρονική κοινωνική συμπεριφορά, που υπερβαίνει τα διάφορα μεταβαλλόμενα χρονικά χαρακτηριστικά της (λ.χ. θρησκεία) και εδράζεται σε ένα σταθερό πολιτισμικό υπόβαθρο.

Από την άλλη πλευρά, η χριστιανική ηθική διαμορφώνει ανθρώπους και συνειδήσεις με πυλώνα την αξία της αγάπης προς τον συνάνθρωπο, γεγονός που δεν είναι δυνατόν να οδηγήσει σε ανάλογες συμπεριφορές, τουλάχιστον συγκροτημένα και μαζικά, όπως αυτές ενός τζιχάντ. Μεμονωμένες αντιδράσεις ψυχοπαθολογικών προσωπικοτήτων, όπως οι μακελάρηδες της Νορβηγίας και της Νέας Ζηλανδίας, που επιχειρούν να επικαλύψουν τα εγκλήματά τους με τις χριστιανικές αξίες, είναι λογικό να υπάρξουν από τον χώρο των κοινωνικών αποβλήτων, οι συμπεριφορές των οποίων και η αιτιολόγησή τους αποτελούν ασφαλώς αντικείμενο συγκεκριμένων κλάδων της κοινωνιολογίας και της ιατρικής.

Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι αυτό δημιουργήθηκε μέσα από συγκεκριμένες κοινωνικές διδαχές και από μια παιδεία που παράγει μαζικά εγκληματικές συμπεριφορές.
Η αντίδραση των δυτικών κοινωνιών απέναντι στην ισλαμική τρομοκρατία θα πρέπει να δομηθεί θεσμικά, με συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις που θα θωρακίσουν την ασφάλεια, θα εκμηδενίσουν την ανοχή στην απαξίωση των κοινωνικών δομών τους από ανθρώπους οι οποίοι φιλοξενούνται προσωρινά στα εδάφη τους και θα σφυρηλατήσουν τις νέες γενιές με συνειδήσεις προσηλωμένες στο αξιακό σύστημα που δημιούργησε αυτές τις κοινωνίες, οδηγώντας τις στην ακμή τους πριν από την εσωστρεφή σήψη στην οποία οδεύουν σήμερα.
Αλίμονο αν αυτό αφεθεί ως προοπτική ελπίδας σε μεμονωμένες εγκληματικές συμπεριφορές!

*Υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης,
[email protected]

{{-PCOUNT-}}12{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα