«ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΦΟΔΟΥ» ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ!

Κάποιοι θεωρούν έγκλημα καθοσιώσεως να βάζουμε στην ίδια ζυγαριά φασίστες και «κοινωνικούς αγωνιστές»Aπό τον 
Μανώλη Κοττάκη

Μία εβδομάδα τώρα, η Ελλάς συζητά για μια φωτογραφία: αυτήν του υποψήφιου ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτη Κουρουμπλή με τον μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιο. Μείζον ζήτημα. Προφανώς και θα τοποθετηθώ για το επίδικο – ποτέ δεν «μάσησα» τα λόγια μου στα δύσκολα! Ομως, πρέπει προηγουμένως να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας: Αυτό είναι το μέγα θέμα της εποχής και αυτή η φωτογραφία ορίζει στρατηγικά την αντίληψή μας για την Εκκλησία και την Ορθοδοξία ή μήπως παραλείπουμε τα σοβαρότερα;

Συμπτωματικά, τις ημέρες που ξέσπασε ο θόρυβος για τον Καλαβρύτων, ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου μιλώντας στη Βουλή υπαινίχθηκε δολίως ότι θα μείνουν εκτός μισθοδοσίας 4.000 κληρικοί, επειδή οι οργανικές τους θέσεις δεν είναι νομοθετημένες και, κατά συνέπεια, το Ελεγκτικό Συνέδριο μπορεί ανά πάσα στιγμή να μη θεωρήσει τα εντάλματα πληρωμής τους. Συμπτωματικά, τις ημέρες αυτές σφραγίστηκε το «ναυάγιο» στη συμφωνία Εκκλησίας – Πολιτείας, λόγω της εμμονής του ΣΥΡΙΖΑ να θέσει το σύνολο των ιερέων εκτός του δημόσιου λογιστικού με μια ιδιόρρυθμη νομική πατέντα, που θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να τους καταστήσει μετέωρους μισθολογικά. Ποιους; Αυτούς που κάνουν κάθε μέρα κοινωνική πολιτική και βουλώνουν τις τρύπες από την απουσία του κράτους. Γιατί; Για να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ 10.000 διορισμούς.

Συμπτωματικά, επίσης, στην προεκλογική ατζέντα των κομμάτων περιλαμβάνονται η κυβερνητική πρόταση αναθεώρησης και η επιχείρησή του να αφαιρέσει την Αγία Τριάδα από το Σύνταγμα. Ωστόσο, εμάς το βασικό θέμα μας είναι το απαγορευτικό για τον Αμβρόσιο και η περίφημη φωτογραφία…

Θέλω να συμφωνήσουμε εισαγωγικά σε δύο πράγματα: Το πρώτο είναι πως δεν ταιριάζουν οι ύβρεις σε έναν μητροπολίτη. Η ανοίκεια επίθεση που εξαπέλυσε σε άτομα με διαφορετική σεξουαλική καταγωγή, με το ρήμα «φτύστε τους», ήταν απαράδεκτη. Δεν μας ταιριάζει. Αντί εφέσεων στα δικαστήρια για την πρωτόδικη απόφαση, θα αρκούσε η εκ μέρους του γενναία αναγνώριση του λάθους. Αλλο πράγμα η δογματική θέση της Εκκλησίας στο συγκεκριμένο θέμα (ο αείμνηστος Σιατίστης μού την είχε αναπτύξει, αλλά με ευγένεια, χωρίς να προσβάλλει κανέναν) και άλλο οι επιθέσεις με ρήματα στην προστακτική άλλων εποχών. Εχουν αλλάξει οι καιροί. Δεν υπακούει ο κόσμος σε αυτά.

Γ ι’ αυτό και κανείς δεν «φτύνει» κανέναν. Το δεύτερο στο οποίο ζητώ να συμφωνήσουμε είναι ότι οι κανόνες του πολιτικώς ορθού απέναντι σε πολιτικές στάσεις που βάλλουν κατά της δημοκρατίας οφείλουν να είναι ενιαίοι – όχι «α λα καρτ». Ανεξαρτήτως ιδεολογικών αφετηριών. Αν και αντιπαθώ ως φιλελεύθερος το ρήμα «απαγορεύεται» και γενικώς ενοχλούμαι όταν μια κυρίαρχη αντίληψη μου υποδεικνύει με ποιον μπορώ και με ποιον δεν μπορώ να συναντώμαι και να συνομιλώ (προσωπικώς, θέλω να έχω την ελευθερία να συναντώ όποιον επιθυμώ και, αν αυτό δεν αρέσει σε τρίτους, να καταβάλλω το κόστος της αντιπάθειάς τους), εντούτοις έχει ενδιαφέρον να αξιολογήσουμε επί της αρχής την έκταση εφαρμογής τού «απαγορεύεται». Καταλαμβάνει κάθε αντιδημοκρατική εκτροπή ή είμαστε αφόρητα επιλεκτικοί; Εφόσον επί της αρχής συμφωνούμε όλοι ότι απαγορεύεται να συναντώμεθα με έναν μητροπολίτη που δέχεται σε ακρόαση εκπροσώπους ακροδεξιού ναζιστικού κόμματος στη Μητρόπολή του, γιατί αυτό αντίκειται στις θεμελιώδεις απόψεις μας περί δημοκρατίας, τότε πρέπει να συμφωνήσουμε ότι απαγορεύεται εξίσου (σε εμάς τους δημοσιογράφους, για παράδειγμα) να συναντώμεθα και να παίρνουμε συνέντευξη από έναν τρομοκράτη που έχει αφαιρέσει δέκα ζωές. Ή απαγορεύεται να περιμένουμε με μια κάμερα και να στήνουμε καραούλι έξω από τις φυλακές για να μαγνητοσκοπήσουμε την πρώτη έξοδο κάποιου, ο οποίος στο παρελθόν αιματοκύλισε τη χώρα; Οσο παρακράτος είναι ένα ναζιστικό κόμμα, άλλο τόσο παρακράτος είναι και μια τρομοκρατική οργάνωση. Δεν υπάρχει προοδευτικό και μη προοδευτικό παρακράτος.

Ούτε είναι κάποιος λιγότερο αθώος, αν επικαλείται την Τρίτη Διεθνή αντί του Χίτλερ όταν αφαιρεί ανθρώπινη ζωή. Είτε φαλτσέτα κρατάς είτε σαρανταπεντάρι κρατάς, δολοφόνος είσαι. Βασικούς κανόνες σύνταξης μιας δημοκρατικής κοινωνίας παραβιάζεις. Θα πρέπει επίσης να συμφωνήσουμε ότι η δημοσίευση προκηρύξεων τρομοκρατικών οργανώσεων, κάθε φορά που αυτές αποστέλλονται σε μέσα ενημέρωσης -όπως η τελευταία, για το χτύπημα στον Αγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη-, εξίσου απαγορεύεται. Δεν υπάρχει ελευθερία γνώμης, αν με πράξεις θέτεις σε κίνδυνο βασικές ατομικές ελευθερίες άλλων. Η απαξία είναι ακριβώς ίδια. Η μόνη ελευθερία γνώμης που μπορείς να έχεις είναι η απολογία σου ενώπιον του δικαστηρίου.

Θα πρέπει επίσης να συμφωνήσουμε πως, αν πρέπει να καταδικάσουμε τον Αμβρόσιο γιατί συναντάται με εκπροσώπους ενός κόμματος που έχει τάγματα εφόδου στις τάξεις του, τότε πρέπει εξίσου να καταδικάσουμε τους εαυτούς μας που, χωρίς να σχολιάζουμε, με τη σιωπή μας, δείξαμε ότι ανεχόμαστε τα άλλα τάγματα εφόδου, που δρουν στη γνωστή συνοικία των Αθηνών – όχι με φαλτσέτες, όπως ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα, αλλά με αλεξίσφαιρα γιλέκα και καλάσνικοφ, που αφοπλίζουν αστυνομικούς. Αυτός κι αν είναι ο ορισμός του τάγματος και της εφόδου…

Το κάνουμε; Συμφωνούμε; Ή κάποιοι θεωρούν έγκλημα καθοσιώσεως να βάζουμε στην ίδια ζυγαριά φασίστες και «κοινωνικούς αγωνιστές», όταν στην πράξη, ανεξαρτήτως τού τι κουβαλά στο κεφάλι του καθένας, στο ίδιο αποτέλεσμα καταλήγουν;

Ας είμαστε ειλικρινείς: Στην πραγματικότητα, το θέμα στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ακριβώς ο Αμβρόσιος καθαυτός, αλλά οι απόψεις του. Οι ακροδεξιές απόψεις του. Και η αλήθεια είναι πως, αν και αυτές οι απόψεις είναι αόρατες, εξαφανισμένες από τον δημόσιο διάλογο, από τα κανάλια, από τις εφημερίδες, από παντού (καθώς, μετά το 2013, αποφασίσαμε να μην κάνουμε διάλογο με τους φασίστες), εντούτοις είναι παρούσες ως τρίτη ή τέταρτη δύναμη στις δημοσκοπήσεις. Και, αντί να μας προβληματίσει το ότι αυτοί που μάχονται τον φασισμό και έχουν διαρκώς στασίδι στα κανάλια βρίσκονται στον πάτο των δημοσκοπήσεων, ενώ αυτοί που δηλώνουν φασίστες και δεν έχουν βήμα είναι από πάνω τους στην κατάταξη, εμείς συνεχίζουμε όλοι το ίδιο βιολί – το βιολί τού «απαγορεύεται». Απαγορεύεται να μιλήσεις, απαγορεύεται να συναντηθείς, απαγορεύεται να φωτογραφηθείς.

Η γνώμη μου είναι απλή και μειοψηφική: Τα άκρα, δεξιά και αριστερά, αντιμετωπίζονται και απομυθοποιούνται στα ίσια. Και, αν δεν απομυθοποιούνται ούτε στα ίσια, τότε κάτι πολύ σάπιο υπάρχει μέσα στο σύστημα που επιτρέπει την άνθησή τους. Αρα, το πρόβλημα δεν είναι οι κανόνες και τα «απαγορεύεται». Το πρόβλημα δεν είναι οι ιδέες τους, αλλά οι ιδέες που παράγει το ίδιο το σύστημα.

Μια υγιής δημοκρατία νιώθει πάντα ισχυρή για να νικήσει οιονδήποτε επιβουλέα της, αριστερό ή δεξιό. Μια άρρωστη-διεφθαρμένη δημοκρατία, με ιδέες (που οι πολίτες θεωρούν) αποκρουστικότερες από τον φασισμό, είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει τον επιβουλέα της με φιρμάνια και φετφάδες.

Αντί να κοιτάμε, λοιπόν, προς τον Αμβρόσιο, ας κοιτάμε προς τους εαυτούς μας.Ο Αμβρόσιος, παρεμπιπτόντως, μπορεί να έχει απόψεις με τις οποίες εμείς διαφωνούμε, αλλά ισχυρό τμήμα του ποιμνίου του -ειδικώς οι γέροντες, στους οποίους εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή τελική ευθεία με τους πολυτελείς ξενώνες στη Μητρόπολή του- τον συμπαθεί. Οσο ακροδεξιός κι αν είναι.

{{-PCOUNT-}}15{{-PCOUNT-}}

Η εφημερίδα δημοκρατία δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

spot_img

Κορυφαίες Ειδήσεις

Προτεινόμενα